TEKE-TEKE

Nangyari ito hindi pa ganoon katagal. Pauwi na ako galing eskwelahan — medyo huli na, mga alas-nuwebe na ng gabi. Napilitan akong dumaan sa daang tren dahil sarado na ang usual na shortcut ko. Tahimik. Wala masyadong ilaw. Hanggang sa may marinig akong kakaibang tunog. Hindi lakas. Hindi rin yapak. Parang bakal na dumadampot sa semento. “Tek… tek… tek…” Tumigil ako. Sinubukang hanapin ang pinanggagalingan. Pero walang tao. Pilit kong kinalma ang sarili ko. Baka pusa lang. O punit na yero. Hangin. Guni-guni. Naglakad ulit ako. Medyo binilisan ko. Pero habang lumalakad ako — naririnig ko ring bumibilis ang tunog. “Tektektektektek…” Pagliko ko sa kanto, nakita ko siya. Hindi siya tumatakbo. Hindi siya naglalakad. Gumagapang siya. At kalahating katawan lang siya — simula baywang paitaas. Wala siyang paa. Pero gumagalaw siya gamit ang siko, habang hila-hila niya ang sarili niya sa semento. Bakal ang hawak niya. O posibleng bahagi na ‘yon ng katawan niya. Kinakaladkad niya ‘yon habang sumusugod. “TEKE-TEKE,” bumulong ang utak ko. Narinig ko na ang alamat. Pero akala ko, gawa-gawa lang. Ayon sa kwento, isa raw siyang estudyanteng babae na nahulog sa riles ng tren. Hindi siya agad nakita, at dinurog siya ng dumaan na tren. Hinati siya. Hindi siya namatay agad. Narinig daw siyang umuungol habang lumalabas ang laman-loob niya. At mula noon, ang kaluluwa niya ay gumagapang na lang, bitbit ang bahagi ng riles na pumatay sa kanya — at naghahanap ng kapalit. Kapag nakita ka raw niya… Kakalahatiin ka rin niya. Hindi ko na alam kung paano ako tumakbo. Parang lahat ng kalye naging isa na lang. Pero kahit gaano kabilis ang paa ko, Naririnig ko siyang humahabol. “Tek… tek… tek… tek… tek… tek…” Hanggang sa maramdaman ko na lang ang malamig na bagay na dumampi sa binti ko — parang bakal na may ngipin. Napahinto ako. Tumihaya. At nakita ko siyang nakapatong na sa tiyan ko. Ngumiti siya. Hindi siya mayabang. Hindi galit. Ang itsura niya — parang nagsusumamo. Na para bang pagod na pagod na siya… at kailangan na niyang ipalit sa kanya ang kalahati ng katawan mo. Pagdilat ko, nasa ospital na ako. Bali-bali ang binti ko. Hindi ako makagalaw. Pero buo pa ako. Ang sabi ng mga tao, aksidente lang daw. Nahulog lang ako. Walang ebidensya ng pananakit. Walang nakita sa CCTV. Pero ako? Alam ko ang totoo. At bawat gabi, bago ako makatulog, naririnig ko ang tunog ng metal sa sahig. Mahina. Tila pasinghot ng galit na kaluluwa. “Tek… tek… tek…” At sa bawat panaginip, nakikita ko siya. Gumagapang. Duguan. Bitbit ang kalahating hindi ko pa binibigay. At alam kong babalik siya. Hanggang kunin niya ang kalahati ng katawang utang ko sa kanya.