"Panakip-Butas"

High school pa lang kami noon, punong-puno ng pangarap, musika, at mga lihim na damdamin. Kasama ko si Randy sa banda—siya ang gitarista, ako naman ang vocalist. Sa bawat tugtog namin, ramdam ko ang koneksyon namin, lalo na’t lagi siyang nariyan para sa akin. Minsan, bigla na lang siyang lumalapit, magpapakita ng labis na pag-aalaga—yayayain akong kumain, ihahatid pauwi, at kung minsan, tatawagin akong "special" sa harap ng iba. Ang saya, ang gaan sa pakiramdam. Hindi ko namalayang unti-unti na akong nahuhulog sa kanya. Pero may isang bagay akong natuklasan—hindi ako ang dahilan ng pagiging sweet niya. Ginagawa lang niya iyon para pagselosin si Lea, ang girlfriend niya na ilang beses na siyang hinihiwalayan. Isang araw, narinig ko silang nag-aaway. "Ano, Lea? Naiinggit ka na ba? Nakikita mo ba kung paano ko siya pinapahalagahan?" Hindi ko alam kung anong mas masakit—ang malaman na panakip-butas lang ako, o ang maramdaman kong kahit ganoon, mahal ko na siya. Gusto kong lumayo, pero paano ko tatalikuran ang taong nagparamdam sa akin ng kaligtasan? Ang taong kahit sandali lang, pinaniwala akong mahalaga ako sa kanya? Dumating ang gabi ng huling tugtog namin bilang banda. Pagkatapos ng set namin, nilapitan niya ako. "Salamat sa lahat, ha?" may lungkot sa mga mata niya. Ngumiti lang ako, pilit na tinatago ang sakit. "Sana maging maayos kayo ni Lea." Wala na akong dapat ipaglaban, dahil alam kong kahit kailan, hindi ako naging totoong bahagi ng puso niya. Ako lang ang naging anino sa pagitan nila. At sa gabing iyon, habang tinutugtog namin ang huling kanta, hindi lang ako nagpaalam sa banda—nagpaalam din ako sa isang pag-ibig na hindi kailanman naging akin.