Bala at Pag-ibig

Kabanata 1: Ang Simula ng Laban Ang Quiapo ay tila isang karaniwang abalang lugar—punô ng tao, tindero, at usok ng kalsada. Ngunit sa ilalim ng makulimlim na langit, may gumagapang na tensyon sa hangin. Isang lalaking sugatan ang sumisinghap habang mabilis na gumagala sa masisikip na eskinita. Ang suot niyang itim na hoodie ay basang-basa sa ulan, at ang dugong tumatagas mula sa kanyang kaliwang balikat ay unti-unting bumabakat sa kanyang damit. Siya si Gabriel Reyes, dating miyembro ng isang elite force ng militar. Noong araw, kinakatakutan siya ng mga kriminal at tinitingala ng kanyang mga kasamahan. Ngunit ngayon, isa na siyang tinutugis na parang hayop. Habang lumilingon-lingon, ramdam niya ang pintig ng kanyang puso sa kanyang tainga. Nakaririnig siya ng mga yabag, malalakas na tinig, at kasunod nito'y ang pagtunog ng baril—isang bala ang tumama sa pader malapit sa kanyang ulo. “Putangina. Ang bilis nila,” bulong niya sa sarili habang sumiksik sa pagitan ng dalawang gusaling halos magkadikit. Dumaan siya sa likod ng isang simbahan—isang lugar na madalas niyang daanan noong araw, noong siya’y isang ordinaryong binata pa, hindi isang wanted na sundalo. Sa likod ng simbahan, may isang maliit na gusali. Dito niya nakita si Althea, isang babaeng tila kasing payapa ng gabi, ngunit ang kanyang mga mata’y puno ng tapang. Nakatayo siya sa tapat ng lumang klinik na siyang pinapatakbo ng simbahan. Sa kanyang bisig ay isang batang may sugat sa binti, at sa tabi niya’y isang mas matandang lalaking tinutulungan niyang huminga gamit ang manual resuscitator. Napalingon siya kay Gabriel. Napansin niya agad ang dugong umaagos sa kanyang braso. “Hoy! Sugatan ka! Halika rito!” sigaw ni Althea, habang inilapag ang hawak na bata sa isang stretcher. Ngunit umiling si Gabriel. “'Wag. Baka madamay ka. Delikado ‘to.” Tumigil si Althea. Tumitig sa kanya, kita ang determinasyon sa kanyang mukha. “Kung hindi kita tutulungan, mamamatay ka. At hindi ko hahayaang mangyari ‘yon sa harap ng simbahan.” Ilang segundo ng katahimikan. Sa unang pagkakataon, nakaramdam si Gabriel ng init sa gitna ng malamig na ulan. Hindi dahil sa katawan, kundi dahil sa tinig ng isang taong handang sumugal para sa isang estranghero. “Pasok. Bilis!” sabi ni Althea, sabay hila sa kanya papasok ng klinik. --- Sa loob ng maliit na kwarto ng klinik, amoy alkohol at gamot ang hangin. Pinaupo niya si Gabriel sa isang sirang wheelchair habang hinahanap ang mga gamit. “Althea,” sabi niya habang tinatanggal ang hoodie, “’Wag mo na akong tanungin kung sino ako. Mas mabuti na ‘yun.” Ngumiti si Althea ng mapait. “Pasensya na, Gabriel. Pero alam kong hindi ka kriminal.” Napalingon si Gabriel. “Paano mo—” “May tingin kang hindi kayang itago. ‘Yung mga taong pinatay na ang damdamin, hindi na marunong kumurap kapag may dugo sa kamay nila. Ikaw… parang ayaw mong may nasasaktan. At ‘yung sugat mo? Hindi ‘yan galing sa barilan ng mga tambay. Galing ‘yan sa taong sanay pumatay.” Tahimik si Gabriel habang tinatahi ni Althea ang sugat niya. Tila ba unti-unting natutunaw ang pader na matagal niyang itinayo sa kanyang paligid. “Anong ginagawa ng isang nurse na kagaya mo rito? Sa lugar na ‘to?” tanong ni Gabriel. “Pareho tayo,” sagot ni Althea habang pinapahid ang sugat. “Pareho tayong tumatakbo sa nakaraan.” --- Habang sumasapit ang gabi, tumahimik ang paligid. Ngunit sa kadiliman ng eskinita sa labas, may mga matang nagmamasid. Isang itim na SUV ang huminto sa may sulok, at sa loob nito’y nakaupo si General Ibarra, may hawak na larawan ni Gabriel. “Siguraduhin ninyong wala siyang takas,” malamig niyang utos. “At kung sino mang tumulong sa kanya… huwag nang hintayin ang awa.” --- Itutuloy…