"Pag-ibig ng Langit at Lupa"

Noong unang panahon, bago pa man humiwalay ang araw at gabi, bago pa man nauso ang mga bituin at ulap, magkarugtong ang Langit at Lupa. Parang dalawang palad na magkahawak, magkadikit, magkaisa. Si Langit ay isang nilalang na may matang kumikislap tulad ng mga tala, ang kanyang tinig ay musika ng hangin, at ang kanyang yakap ay lamig ng umaga. Si Lupa naman ay may pusong tumitibok kasabay ng pintig ng mundo, ang kanyang halakhak ay ugong ng mga ilog, at ang kanyang haplos ay init ng araw. Silang dalawa ay umiibig sa isa’t isa sa paraang puro, payak, at walang hanggan. Tuwing dapit-hapon, magsasayaw sila sa gitna ng mundo. Yakap-yakap si Lupa habang hinahaplos siya ni Langit. Ang kanilang halik ay nagbubunga ng bulaklak. Ang kanilang halakhakan ay nagiging simoy ng hangin. At sa bawat lambing nila, nabubuo ang mga bundok, dagat, at gubat. Ngunit ang kasayahan ay hindi panghabambuhay. Isang araw, dumating ang Inggit — isang aninong likha ng kawalan at katahimikan. Nakita niya ang ligaya ng Langit at Lupa, at ninais niyang sirain ito. Bumulong siya sa Langit: > “Hindi ka ba napapagod? Lagi kang yumayakap, laging nagbibigay. Kailan ka naman yayakapin pabalik?” At bumulong din siya sa Lupa: > “Hindi mo ba napapansin? Lagi siyang nasa taas. Kailan ka pa titingalain nang hindi mo kailangang yumuko?” Unti-unti, nagkaroon ng tanong ang puso ng dalawa. Sa gitna ng mga halik at sayaw, may kirot na dumarampi. Hanggang sa isang araw, habang magkaakbay sila sa ibabaw ng mundo, hindi sinasadyang binanggit ni Langit ang kanyang pagod. Saglit lang, ngunit sapat upang mapaso ang puso ni Lupa. Tumalikod si Lupa, at sa pagtalikod niya, isang lamat ang nabuo. Nagising si Kalikasan. Gumulong ang mga bundok, nabiyak ang mga bato, at dahan-dahang lumayo ang Langit mula sa Lupa. Nagulat sila, ngunit huli na. Ang dating magkasiping, ngayo’y may pagitan na. Pilit silang sumisigaw, pilit inaabot ang isa’t isa—ngunit wala na ang dating yakap. Simula noon, ang Langit ay nanatili sa itaas, laging nakamasid, laging naghihintay. At si Lupa ay nasa ibaba, nananabik, ngunit tanggap ang layo. Bawat araw, pinapaalala ng araw at ulan ang pag-ibig nilang hindi na matupad. Bawat kidlat at kulog, pag-iyak ng Langit sa pagkakahiwalay. At bawat paglago ng bulaklak, alaala ng halik nila noon. Ngunit kahit magkalayo, hindi nawala ang pag-ibig. Kaya tuwing dapithapon, makikita mong nagkukulay-kahel ang langit—iyon ang sandaling pilit pa rin nilang abutin ang isa’t isa, kahit alam nilang saglit lang, kahit alam nilang hindi na sila maaaring magtagpo tulad ng dati. At doon mo mararamdaman: ang pag-ibig, kahit kailan, kahit saan, ay hindi nasusukat sa layo, kundi sa lalim ng alaala.