Sa isang maliit na baryo sa tabi ng ilog, may isang kwento na matagal nang ikinukwento ng mga matatanda. Isang alamat tungkol sa isang dalaga, si Maria, na isang araw ay biglang natagpuang nakalutang sa tubig, ang buong katawan ay binalot sa plastik. Mula noon, tuwing gabi, may mga nakakakita sa kanya, isang babae na nakasuot ng puti, ngunit ang katawan ay binalot ng plastik, tulad ng isang pakete ng mga gamit na nakalubog sa ilog. Si Maria, ayon sa mga kwento, ay isang tahimik at mabait na dalaga. Siya’y kilala sa baryo bilang isang masipag na anak at mapagmahal na kapatid. Pero may isang araw na nangyari—isang araw na hindi inaasahan ng kahit sino—si Maria ay nawala. May mga nagsasabi na siya raw ay sinaktan ng kanyang kasintahan, isang kabataang lalaki na may masamang ugali. Ang iba naman ay nagsasabing siya ay nawala dahil sa hindi na-kontrol na kalungkutan. Walang nakakaalam ng buong kwento, at ang mga magulang niya ay hindi rin makapaniwala sa nangyari sa kanilang anak. Nang araw na siya’y natagpuang patay sa ilog, hindi ito normal. Hindi ito isang aksidente. Si Maria ay walang sugat, ngunit ang katawan niya’y binalot sa plastik na parang pinreserba. Ang mas nakakagulat, wala siyang halong tubig—dry na dry siya, at ang lahat ng bagay na makikita ay malinis at maayos. Pagkalipas ng ilang linggo, may nagsabi na nakita raw nila si Maria sa gabi—naglalakad sa tabi ng ilog, nakasuot ng puti at balot ng plastik. Hindi siya nagsasalita. Walang nakalap na sagot mula kay Maria, kundi ang malamig na pagtingin at ang pag-pasok sa makapal na mga kabundukan ng gabi. Ang ilan sa mga kabataan sa baryo ay nagtangkang sundan siya. Isang gabi, isang batang lalaki, si Leo, ang nagtakda ng plano upang hanapin siya at alamin kung ano ang nangyari kay Maria. Matapos ang ilang oras ng paglalakad sa kahabaan ng ilog, natagpuan niya siya—ang dalaga, nakatayo sa gilid ng ilog. Ngunit ang mukha ni Maria ay hindi ang kilala niyang dalaga. Ang mga mata niya’y dilat na dilat, ang balat ay tila malamig at matigas, at ang mga labi’y tila nakangiti—ngunit hindi isang ngiti ng kasiyahan, kundi ng… pag-aari. Nagulat si Leo at hindi nakagalaw. Ang katawan ni Maria ay masyadong matigas, at sa kanyang mga mata, walang buhay. Tumalikod siya at nagsimulang maglakad palayo. Subalit bago siya makalayo, narinig niyang may malamig na boses sa likuran. “Hindi ka aalis.” Lumingon si Leo. Nagtataka. Ngunit wala na si Maria. Sa halip, ang kanyang mga mata ay nakatingin sa kanya mula sa ilalim ng tubig. Ang mga mata ni Maria ay tila lumulutang, walang katawan, nakatingin kay Leo nang malalim at puno ng sakit. Pag-uwi ni Leo, sinubukan niyang magpaliwanag sa mga nakatatanda, ngunit wala siyang maipaliwanag na tama. Wala nang magawa si Leo kundi ang magsimula sa pagtakas sa takot na siyang darating. Makalipas ang ilang linggo, nagpatuloy ang mga kakaibang pangyayari. Ang ilan sa mga kabataan ay nagsimulang makita si Maria gabi-gabi, tuwing wala nang buwan. Hanggang isang araw, may isang batang babae na walang kaalam-alam sa alamat, pumunta sa ilog at naglakad palapit sa dalaga na binalot ng plastik. Wala siyang narinig, wala siyang nakita, kundi ang malamig na muling paglingon ng dalaga—at isang huling tanong: "Kailangan mo pa bang umalis?" Mula noon, natagpuan sa tabi ng ilog ang isang malaking plastik na nakatupi. Walang katawan. Walang babae. Ngunit may isang bagay ang nakakakilabot—ang mukha ni Maria, nakatanim pa rin sa ilalim ng plastik, nakangiti. At sa kanyang mga mata, isang huling tanong: “Kasama mo na ako.”
Please log in to comment.
