“Ang Lihim sa Silid 306”

Kabanata 1: Ang Bagong Umuupa Nang lumipat ako sa Maynila para sa bagong trabaho, wala akong masyadong inaasahan. Luma ang building ng apartment, medyo madilim sa hallway, at may amoy na parang luma’t laging basa ang kahoy sa sahig. Pero mura ang renta, at malapit sa opisina—sapat na para sa isang simpleng tulad ko. Ako lang yata ang bagong umuupa sa ikatlong palapag. Tahimik, halos walang ingay. Sa hallway, may isang silid na laging sarado—Room 306. Hindi ko ito gaanong pinapansin, hanggang isang gabi, nang mawalan ng kuryente. Habang sinisilip ko ang labas ng pinto, may nakita akong liwanag sa ilalim ng pinto ng Room 306. Parang kandila. Maya-maya, may narinig akong tinig—mahinhin, parang babae, umaawit ng lumang kundiman. Kinabukasan, tinanong ko si Mang Ernesto, ang matandang caretaker. “May nakatira po ba sa 306?” Saglit siyang tumahimik bago sumagot. “Wala na po. Matagal nang walang umuupa riyan.” “Eh kagabi po, parang may ilaw. May narinig pa akong kumakanta,” sabi ko. Tinitigan niya ako. “Iwasan mo na lang ‘yung silid na ‘yon, iho. Hindi lahat ng ilaw ay galing sa buhay.” Natawa ako, kunwari hindi kinabahan. Pero mula noon, gabi-gabi ko nang naririnig ang boses na ‘yon. Parehong kanta, parehong tono. Isang gabi, hindi ko na napigilan. Kumatok ako sa Room 306. Bumukas ang pinto… at isang napakagandang babae ang lumabas. Maputi ang kutis, mahaba ang buhok, at tila galing sa panahong luma na ang moda ng pananamit. “Pasensya na, narinig ko kasi—” naputol ang salita ko nang ngumiti siya. “Ay, ikaw pala ‘yung bagong lipat. Gusto mo bang pumasok? Magka-kape muna tayo.” Nagpakilala siyang Elena. At sa kabila ng takot ko, pumasok ako. Ang silid ay maayos, pero may mga lumang gamit—radio na may antena, telepono na dial-type, at mga litrato sa dingding na sepia ang kulay. Sa kakaibang paraan, nahulog ako sa kanya. Sa bawat pagbisita ko sa kanya, mas lalo kong gustong makasama siya. Tahimik ang bawat gabi, pero buo ang pakiramdam ko kapag kasama siya. Hanggang isang araw, bigla siyang nagtanong: “Kung sakaling hindi mo ako nakita, hahanapin mo pa rin ba ako?”