"Sa Loob ng Gubat"

Hindi ko talaga maintindihan kung bakit napilit ako ng mga tropa na sumama sa hiking na 'to. Wala naman akong hilig sa mga ganito—yung pawisan, sugatan, at puro kagat ng lamok. Pero sabi nila maganda raw ang tanawin sa itaas ng bundok, at may "secret spot" daw doon na hindi alam ng karamihan. Syempre, napilit din ako. Pagdating namin sa paanan ng bundok, may matandang babae na agad lumapit sa amin. Lukot ang mukha niya, parang ginuhit ng dekada ang balat. Sabi niya: "Huwag kayong dadaan sa gubat na 'yon kapag takipsilim. May bantay dyan. Tikbalang." Tumawa lang sina Jeric at Alvin. Ako? Napa-"Tangina, wag naman" sa loob-loob ko. Pero hindi ako nagsalita. Baka matawa lang sila. Lumalim ang hapon habang nasa kalagitnaan na kami ng trail. Nawala kami. Sa halip na paakyat, napunta kami sa isang makapal na bahagi ng gubat—madilim kahit may araw pa. Ang weird, kasi parang paikot-ikot lang kami. Yung punong nakita namin kanina, nadaanan na naman namin. Hindi ito coincidence. "Wala bang signal dito?" tanong ko, pero wala nang sumagot. Tahimik lang ang paligid, tapos biglang may humalakhak—malalim, parang nanggagaling sa ilalim ng lupa. Napatingin kami sa paligid. At doon namin siya nakita. Isang nilalang na higit sa anim na talampakan ang taas, may ulo ng kabayo at katawan ng tao. Ang mata niya, kulay pulang-pula, parang baga. Nakatingin lang siya sa amin. Hindi siya gumagalaw, pero parang nararamdaman kong sinusuri niya ang kaluluwa ko. Nagkatinginan kaming tatlo. "Takbo!" sigaw ni Jeric. Tumakbo kami nang walang lingon-lingon. Pero naririnig ko yung yabag—mabigat, parang dambuhala. Hindi ko na alam kung saan kami patungo. Parang hindi na ako humahakbang sa lupa, kundi sa panaginip. Pagdilat ko, mag-isa na ako. Wala na sina Jeric at Alvin. At sa harap ko, naroon siya ulit. Hindi siya gumalaw. Pero bigla niyang inangat ang kamay at itinuro ako. Pakiramdam ko, hindi ako makagalaw. Umiikot ang paningin ko. Bumigat ang katawan ko. Pagkagising ko, nasa paanan na ako ng bundok. Gabi na. Basang-basa ng pawis, nanginginig. Wala na ang mga tropa ko. Hanggang ngayon, hindi sila natagpuan. Pero minsan, kapag lumalalim ang gabi at tahimik ang paligid… parang naririnig ko pa rin yung halakhak ng tikbalang. At minsan, nananaginip ako ng kabayong may pulang mata… na nakatitig lang sa akin. Na parang hindi pa tapos ang gusto niyang gawin.