"Baliktad ang Daliri"

Ako si Jeric, at simula pagkabata, palagi akong pinapaalalahanan ng Lola ko: "Huwag kang maglalakad sa gubat kapag takip-silim. Hindi lang hayop ang gising d’yan, apo. May mga nilalang na naghahanap ng kalaro… o kapalit." Hindi ko siya sineryoso. Hanggang sa nawala ang kapatid ko. Nangyari ‘yon nung tag-araw. Kaming magkapatid lang ang naiwan sa probinsya habang nasa lungsod ang mga magulang. Ako, 16. Si Ian, 8. Mahilig siyang maglaro sa bakuran, gumuhit sa lupa, o manghuli ng tipaklong sa damuhan. Tahimik siyang bata—masyadong mabait. Masyadong madaling makumbinsi. At nung gabing ‘yon, nakita ko siyang nakatayo sa labas, nakatingin sa gubat. Akala ko may nakita lang siyang hayop. Pero bigla niyang sinabi: "Kuya, gusto raw akong dalhin ng kalaro ko sa bahay niya. Sandali lang naman daw." Nang tumakbo ako palabas para pigilan siya, huli na. Wala na siya. At sa likod ng mga damuhan, may aninong lumilipad. --- Tatlong araw naming hinanap si Ian. Walang bakas. Walang yapak. Walang sigaw. Pero gabi-gabi, may gumuguhit sa lupa sa harap ng bahay. Mga larawang parang gawa ng bata—dalawang stick figures, may pakpak, at may salitang "LARO TAYO." Noong ika-apat na gabi, sinundan ko ang mga guhit. Tumungo ako sa gubat. Walang dala kundi flashlight at kutsilyong pang-kusina. Ang gabi ay parang may hiningang malamig, at ang hangin, puno ng bulong. Hanggang nakita ko siya. Hindi si Ian. Isang nilalang na parang bata, pero hindi. Mali ang hugis ng katawan niya—baliktad ang daliri, mahaba ang mga paa, may pakpak na marumi at nabalutan ng tuyong dahon. Ang balat niya, parang pinaghalong kahoy at laman. At ang mukha niya... Mukha ni Ian. Pero... iba. "Jeric," sabi niya sa boses na sabay tunog ng bata at matanda, "naglalaro lang kami. Pero pagod na siya. Gusto mo bang ikaw naman?" Tumigil ako. Hindi ako makagalaw. "Ako si Alan. Hindi ako nananakit. Pero kailangan ko ng kasama. Nakatira ako sa pagitan ng mundo—kung saan lahat ng batang hindi naisilang ay naglalakad, naghihintay ng yakap, ng pangalan, ng kwento." Nakita ko si Ian sa likod niya—nakaupo, walang ekspresyon. Parang pagod. Parang walang kaluluwa. "Babalik siya kung may kapalit. Hindi ako masama. Naiwan lang ako. Kaya gusto kong hindi na mag-isa." --- Tumakbo ako. Hindi ko alam kung paano ako nakauwi. Pero kinabukasan, nandoon ulit ang guhit sa lupa. Dalawang stick figure. Isa may pakpak. Isa wala. Pero ngayong araw... tatlo na ang stick figures. At isa sa kanila... nakabaliktad ang mga daliri. --- Hanggang ngayon, nawawala pa rin si Ian. Pero tuwing gabi, naririnig ko ang kaluskos sa likod ng bahay. At kapag sinilip ko ang lupa, may bago na namang guhit. "LARO TAYO."