Hindi ko talaga alam kung bakit ako napilitang pumunta sa Samar. Siguro dahil matagal ko nang gustong gumawa ng kwento tungkol sa mga alamat, o baka sadyang mapilit lang talaga ako kapag naiintriga. Isa sa mga pinaka-kakaibang narinig ko ay ang tungkol sa Biringan City — isang lungsod na hindi mo makikita sa karaniwang mapa, pero sinasabing naroon sa pagitan ng mga bayan ng Gandara, Catarman, at Calbayog. May mga kwento-kwento sa internet, mga video sa YouTube, pero laging bitin. Wala ni isang konkretong ebidensyang nagpapatunay kung totoo ba o hindi ang Biringan. Kaya naisip ko, "Bakit hindi ako na lang ang tumuklas?" Nag-empake ako, dala ang camera, recorder, at ilang gamit para sa field work. Pagdating ko sa isang barangay malapit sa Calbayog, may kakaibang pakiramdam agad akong nakuha. Tahimik ang lugar, halos walang bata, at ang mga matanda’y tila ayaw akong kausapin kapag binabanggit ko ang "Biringan". Isa lang ang naglakas-loob — isang matandang babae na halos wala nang ngipin at may puting-puting mata. Sabi niya, “Hindi mo makikita ang Biringan kung hindi ka nila gustong makita ka. At kung makita mo sila, siguraduhin mong alam mo kung paano bumalik." Napatawa pa ako noon. Akala ko tinatakot lang ako. Pero hindi ako natinag. Kinabukasan, maaga akong naglakad papasok sa gubat. Ayon sa mapa ng barangay at sa kwento ng matanda, may daang luma roon na ginagamit noon ng mga magsasaka. Ilang minuto lang ng paglalakad ay nagsimulang magbago ang paligid — ang hangin, ang amoy ng lupa, at ang liwanag ng araw. Parang biglang umaga kahit alas-singko na ng hapon. Pagdating ko sa bukas na bahagi ng gubat, bigla akong natigilan. Sa harap ko, may lungsod. Totoong lungsod — may mga gusali, ilaw, kalsada, at mga taong naglalakad. Pero lahat ay sobrang linis, parang hindi pa nagagamit. Ang mga tao ay pawang nakaitim, at tahimik silang naglalakad, parang may iisang layunin. Wala ni isang tumingin sa akin. Pilit kong kinunan ng litrato ang paligid, pero ang camera ko, nagha-hang. Hindi ko maipaliwanag. Wala ring signal ang cellphone ko, kahit kanina pa may full bar. Pumasok ako sa lungsod — wala namang humadlang. Pero ang pakiramdam ko, parang may nagmamasid. Sa isang gusali, may babae. Maganda siya, maputi, mahaba ang buhok, at may suot na damit na tila gawa sa sinulid ng gabi. Tinawag niya ako sa pangalan ko. “___,” sabi niya. “Matagal ka naming hinintay.” Hindi ko maalala kung binanggit ko ba ang pangalan ko sa kahit sino. Pero sumunod ako, dala marahil ng hiwagang naramdaman ko. Dinala niya ako sa loob ng gusali. Walang kasangkapan. Malawak na silid lang, may mga ilaw na hindi ko mawari kung saan nanggagaling. Tumigil siya at tinitigan ako. “Biringan ay para sa mga kaluluwang nawawala — at sa mga taong masyadong mausisa.” Saka ko lang napansin — wala akong anino. Lumingon ako sa salamin sa dingding, pero hindi ko nakita ang sarili ko. Ang larawan lang ng silid at ang babae. “Makakauwi pa ba ako?” tanong ko, kahit nanginginig na ang boses ko. Ngumiti siya, pero malamig. “Pwede. Pero may kapalit. Kapalit ng alaala, o ng isang bahagi ng pagkatao mo. Dito, walang umaalis na buo.” Bigla akong tumakbo palabas. Lahat ng daan ay nag-iba. Lahat ng building, nagdilim. Ang mga taong kanina’y naglalakad lang ay ngayon ay nakaharap sa akin, walang mukha, at tila sumusunod saanman ako pumunta. Sa isang iglap, nadapa ako, at nawalan ng malay. Nagising ako sa gilid ng kalsada, may isang lalaking magsasaka ang tumutulong sa akin. Ayon sa kanya, halos dalawang araw na raw akong nawawala. Wala akong alaalang malinaw. Nang tinignan ko ang camera ko, may isang litrato lang na natira — ako, nakatayo sa gitna ng lungsod, may itim na aninong nakapatong sa balikat ko. Hanggang ngayon, hindi ko alam kung panaginip lang ba ‘yon o totoo. Pero simula noon, gabi-gabi, may bumubulong sa akin habang natutulog ako. Isang boses ng babae. “Tapos ka na ba sa kwento mo? Kasi hindi pa kami tapos sa’yo.”
Please log in to comment.
