“Wala Na Akong Mukha”

May mga umaga na hindi ko na maalala kung sino ako. Normal lang, siguro, sa mga taong puyat, pagod, o nawawala sa sarili. Pero ako… hindi lang ito basta pagkalimot. Isang araw, pagbangon ko, tumingin ako sa salamin— at wala akong mukha. Hindi literal na blangko, hindi rin duguan. Parang may malambot na balat lang na walang mata, walang ilong, walang bibig. Pero buhay na buhay. Humihinga. Tumili ako. Napaatras. Pero sa salamin lang wala ang mukha ko. Sa paghawak ko sa sarili ko, nandoon lahat — ilong, mata, bibig. Naroon. Pero hindi ko makita. Tumingin ako sa camera ng cellphone ko. Wala. Video call sa kaibigan ko. Wala. Pinuntahan ako ng nanay ko. Tinitigan ako — “Anong wala kang mukha? Ano bang sinasabi mo?” Pero habang nagsasalita siya, napansin ko. Unti-unti ring nawawala ang mukha niya. Ikalawang Araw Lahat ng tao sa paligid ko, isa-isa nang nawawalan ng mukha. Sa salamin ko lang ito nakikita. Pero doon, makikita mong may kulubot na balat sa mukha ng lahat—parang tinatakpan ng manipis na balat ng manika, nilapat ng maayos, pero walang butas. Ang kinakatakot ko… wala ring napapansin ang mga tao. Naglalakad pa rin sila. Nagsasalita. Kumakain. Pero wala silang mata. Wala silang bibig. Paano? Ikatlong Araw Sa panaginip ko, naroon ako sa isang silid na punong-puno ng salamin. Wala kahit isang salamin na nagpapakita ng mukha. Sa halip, bawat isa ay may kakaibang repleksyon. Sa isang salamin, nakita ko ang sarili ko na walang balat, puro kalansay. Sa isa, ang katawan ko ay binubuksan, parang lata. Sa huli… …nakita ko ang isang bersyon ko na nakangiti, pero wala ring mukha. At kumakaway siya sa akin. Pagising ko, pawis na pawis ako. Ngunit ramdam kong may gumuhit sa balat ng mukha ko. Pagtingin ko sa salamin… May bakas ng mga daliri. Parang may sinubukang hugutin ang balat ko palabas. Ikaapat na Araw Wala na akong nakikitang tao na may mukha sa salamin. Lahat sila… pantay ang balat. Walang emosyon. Walang anyo. Parang manika. Parang hinubad ang pagkatao. At ngayon, kahit sa paningin ko mismo, hindi na rin ako sigurado. Hawak ko ang cellphone. Tinititigan ko ang litrato ko. Isang puting balat na makinis ang nakalagay. Pero ang pinaka-nakakatakot? Sa isang sulok ng screen, may isang mata na nakasilip. Isang mata na hindi akin. At sa loob ng tenga ko… May boses na pabulong: “Hindi ikaw ‘yan.” “Wala ka na.” “Ginamit ka lang para makalabas kami.” --- Ngayon Kung binabasa mo ito, gusto kong malaman mong hindi ako na ang nagsusulat nito. Ako na lang ang natitirang repleksyon. At kung tumingin ka ngayon sa salamin, baka hindi na ikaw ang nasa loob. Tingnan mo nang mabuti. Kung ang ngiti mo ay medyo mas matagal kaysa dapat... …baka sinusuot ka na rin nila.