Ang Ulo ng Baka

Hindi ko alam kung ba’t ko sinubukang basahin ang papel na ‘yon. Nakita ko lang siya sa lumang aklatan sa isang probinsyang halos wala nang tao. Ako lang ang dayo. Mahilig ako sa mga urban legend, mga kwento ng katatakutan, mga dokumentong di na binubuksan. Isang tagong folder, walang pamagat. Ang unang linya pa lang… bumigat na ang dibdib ko. "Sa oras na mabasa mo ito, kasabay mo na silang lalakad." Sa loob ng kwento, may binanggit na nilalang — isang lalaking may ulo ng baka. Hindi costume. Hindi maskara. Ulo mismo ng hayop, nakakabit sa katawan ng tao. Sinasabing dati siyang tao rin, pero nakadinig ng “kuwento” na hindi dapat naririnig. At sa sobrang takot, kabaliwan, at uhaw sa karunungan — nabaliw siya. Nawala ang mukha niya. Pinalitan ng katotohanang hindi kayang tanggapin ng utak ng tao. At mula noon, ang sinumang makarinig ng buong kwento tungkol sa kanya… sumusunod ang kaparehong kapalaran. Ang hindi ko sinabi sa iba — NABASA KO ANG BUONG KWENTO. Noong gabing ‘yon, hindi na ako nakatulog. Dahil habang nakapikit ako, naririnig ko ang tunog ng mabigat na yabag. Hindi mabilis. Pero siguradong papalapit. At may tunog din ng hininga. Malalim. Mabagal. “Huuuuuuhhhhhh…” Pagsilip ko sa bintana, may anino sa ilalim ng poste. Malaki ang katawan. At parang may mga sungay. Kinabukasan, dinala ko agad sa simbahan ang papel. Pero pagdating ko ro’n, wala na. Nawawala na ang teksto. Puting papel na lang ang naiwan. Pero kahit wala na ito sa papel… nasa isip ko pa rin ang bawat salita. At unti-unti, nararamdaman ko ang pagbabago. Nagsimula sa balat sa leeg — para bang may lumalabas. Tapos sa pandinig ko — mas gusto ko na ang tunog ng pag-ungol ng baka kaysa boses ng tao. At sa panaginip ko… Tao na ako na may ulo ng baka. Lumalakad ako sa gabi. May hawak akong punit-punit na kwaderno. Hinahanap ko ang susunod na makakabasa. --- Kaya kung nagtataka ka kung bakit biglang sumasakit ang batok mo ngayon… Kung ba’t parang ang bigat ng ulo mo… Kung bakit may aninong nakatayo sa gilid ng kwarto mo habang binabasa mo ‘to... Huli na. Narinig mo na rin.