ANG KWENTO NG AKING BUHAY

Simula pagkabata ko hanggang ngayong 24 years old na ako kahit kailan di ko naranasan ang mahalin at ipagmalaki ng aking magulang. Lahat ng ginagawa ko mali sa paningin nila lahat ng gagawin ko ay hindi nila gusto... lahat ng mamahalin ko ay di nila gusto... lahat lahat...lagi na lang nila ako kinukumpara sa mga pinsan ko.. na buti pa daw sila hindi na nahihirapan ang magulang nila.. gusto ko rin na ipagmalaki ako gusto ko rin na masabhan ng nanay ko na proud sya saakin pero ni minsan hindi niya ako nakuhang sabhan ng ganun bagkos lagi na lang ako sinasabhan na kailan pa daw ako magtitino..hanggang ngayon hindi pa rin nila tanggap ang pagkakamali na nagawa ko hindi pa rin nila ako napapatawad bakit ganun...bakit.. hindi ba nila alam na nahihirapan din ako ..hindi ba nila ramdam na pagod na pagod na rin ako ..hindi rin nila ramdam na nasasaktan din ako... gusto ko ng sumuko gustong gusto ko ng makalimot sa lahat lahat na nangyari sa buhay ko...paano mayroon bang makapagsasabi kung ano ang gagawin ko para kalimutan na lng lahat...ayaw ko ng maranasan yung sakit na nararamdaman ko ayaw ko na...pagnawala ba ako magiging proud na rin ba sila saaki