Itago niyo na lang ako sa pangalang Ken. Lumaki ako sa isang pamilyang hindi marangya pero puno ng pangarap. Sa aming tahanan, natutunan kong ang bawat piso ay pinaghihirapan at ang bawat tagumpay ay bunga ng tiyaga. Bata pa lang ako, alam ko na ang halaga ng pagtitipid, ng disiplina, at ng sakripisyo. Nang pumasok ako sa kolehiyo, hindi ko piniling lumayo sa kanila. Hindi rin ako nag-aral sa malalaking unibersidad sa mga siyudad. Pinili kong manatili sa aming bayan, hindi dahil mas madali kundi dahil alam kong kailangan nila ako. Bawat araw, dala ko ang kanilang pangarap, kaya’t pilit kong itinaguyod ang aking pag-aaral, pati na rin ang pagtulong sa mga gawaing bahay at pagkakaroon ng mga part-time na trabaho. Pagdating ng pandemya, ang mga bagay na akala ko ay mahirap, ay naging mas mahirap pa. Nawalan kami ng maraming bagay. Nawalan ng trabaho ang aking magulang, at sa kabila ng aming mga pagsusumikap, hindi pa rin sapat. Ang dating kaunting kita ay unti-unting naubos at ang mga pangarap na aming itinaguyod ay nagiging mas malabo. Sa panahon ng pagdilim, natutunan kong maghanap ng paraan upang magpatuloy. Doon ko naisipang magsimula bilang isang ghostwriter. Pagsusulat para sa iba na hindi ko kilala, ngunit alam ko na ang bawat titik na aking isinusulat ay may halaga, at ang bawat sentimo ay magiging tulong para sa aking pamilya. Minsan, gumagawa ako ng mga sanaysay, talumpati, at mga proyekto para sa ibang tao kapalit ng kaunting bayad. Hindi ko naisip ang sarili ko; ang mahalaga ay makaraos kami sa mga panahong iyon. Habang ang iba ay sumuko sa paghihirap, ako ay lumalaban. Pumasok ako sa mga patimpalak—pagsusulat ng tula, sanaysay, at kahit spoken word. Hindi ko ito ginawa para sa pansariling kasikatan o pansariling pagpapahalaga. Ginawa ko ito upang ipakita na kahit sa harap ng lahat ng pagsubok, may boses na naririnig at may kakayahan na magtagumpay. Hindi palaging nananalo, ngunit bawat pagkakataon ay isang hakbang patungo sa pangarap. Ngayon, ako ay patuloy na nagsusulat, hindi lamang upang makapagbigay, kundi upang iparamdam na ang bawat hakbang ng buhay ay may kabuluhan. Ang mga maliit na tagumpay ay nagiging malaking hakbang upang makamtan ang pinakamahalagang pangarap ng isang anak—ang mapaligaya ang pamilya, at makamit ang buhay na puno ng pag-asa at oportunidad. Ako si Ken. Hindi ako bayani o sikat, pero ako ang buhay na patunay na ang bawat sakripisyo ay may kahulugan. Ang bawat pangarap na puno ng hirap ay may hangganan ng tagumpay.
Please log in to comment.
