"Sumpa ng Hangin"

Lumaki ako sa bayan ng San Telmo, isang lugar na kilala dahil sa kakaibang ihip ng hangin. Hindi ito basta amihan o habagat—may mga araw kasi na parang may boses ang hangin. Mahina lang, halos bulong, pero kung maririnig mo… alam mong hindi ‘yon natural. Sabi ni Lola, huwag na huwag kang magsasalita kapag may hangin na malamig na parang dumaan sa buto mo. Kapag naramdaman mo 'yon, kahit anong ingay ang marinig mo—huwag kang papatol. Dahil hindi lahat ng boses ay galing sa buhay. Isang gabi, habang pauwi ako galing eskwelahan, biglang humangin nang malakas. Malamig—mas malamig pa sa karaniwan. Hindi pa taglamig noon pero pakiramdam ko'y giniginaw ang kaluluwa ko. Tapos may narinig akong tinig. “Kuya…” Boses ng nakababatang kapatid kong si Jamie. Pero alam kong nasa bahay siya—nagkasakit siya at hindi lumalabas. Hindi ko siya pinansin. Tinuloy ko lang ang lakad ko. “Kuya, tulungan mo ako…” Mas malapit na. Parang nasa likod ko lang. Hindi ko na napigilan. Lumingon ako. Walang tao. Pero biglang tumigil ang hangin. Tahimik. Sobrang tahimik. Tapos may naramdaman akong kamay sa balikat ko. Malamig. Mabigat. Pagharap ko, mukha ko ang nakita ko. Pero luma. Maputla. May dugo sa gilid ng bibig. Tumingin siya sa akin at bulong: “Salamat… pinansin mo rin sa wakas.” Nagising na lang ako kinabukasan sa kama ko. Pero mula noon, tuwing hahangin nang malamig, may mga mukha akong nakikita sa salamin. Mukha ko. Iba-ibang bersyon. Iba-ibang pagkamatay. At lahat sila, nakangiti.