"Ang Diwata sa Dulo ng Gubat"

Nangyari ‘to sa summer bago ako grumadweyt ng high school. Pinadala ako ng nanay ko sa probinsya para magbakasyon sa lola ko. Sabi niya, baka raw tumino-tino ako at matigil sa kakakompyuter. Hindi naman ako tutol — malapit ako sa lola ko, at tahimik ang lugar. Pero may isang parte ng baryo na hindi ko talaga pinupuntahan kahit noon pa — ‘yung dulo ng gubat, kung saan may malalim na balon na natabunan na ng mga damo at ugat. Ayon kay Lola, dati raw may mga nawawalang bata sa lugar na ‘yon. Hindi raw pinaniniwalaan ng marami, pero ang totoo raw, may nilalang sa balon. Isang "engkanto," o mas eksaktong sabihin — isang fae, pero hindi 'yung klase ng engkanto na nakikita mo sa mga libro. Hindi siya magandang diwata. Isa siyang halimaw na nagpapanggap na maganda. Isang hapon, naisip kong mamundok para lang magpahangin. Nadala ako ng lakad, hindi ko napansin na napunta na pala ako sa gilid ng gubat. At doon, sa gitna ng mga ugat at damo, nakita ko ang balon. Nakaangat nang kaunti ang takip, parang may bumukas mula sa loob. At may lumabas na boses. Babae. Mahinahon. Mahinang mahina, parang hangin: “Tulungan mo akong makalabas…” Napaatras ako. Pero hindi ko maintindihan — may parte sa akin na naawa. May kamay na lumitaw, maputi, parang kamay ng babae. At sa isang iglap, may lumabas — isang dalaga, may mahabang buhok, nakasuot ng puting lumang damit. Maganda siya. Pero ‘yung mata niya… walang puti. Itim lang. Buo. Ngumiti siya. “Salamat. Matagal na akong nakakulong.” Parang nawala ako sa sarili ko. Tinanong ko siya kung anong pangalan niya. “Hindi mo pa ako kayang banggitin,” sabi niya, sabay kindat. “Pero pwede mo akong tawaging Lia... pansamantala.” Simula no’n, araw-araw ko siyang nakikita sa gubat. Hindi ko masabi kung totoo ba siya o guni-guni lang. Pero tuwing kausap ko siya, nararamdaman ko ‘yung kakaibang init sa katawan ko. Parang may hinuhugot sa akin. Nawawala ako sa sarili ko, parang... masarap na masakit. Ewan. Nagsimula akong managinip ng kakaiba — madidilim na punong may duguang dahon, sigaw ng mga bata, at tunog ng kuko sa bato. At sa bawat panaginip, nandoon si Lia, inaawit ang pangalan ko paulit-ulit. "___... sa’kin ka na... akin ka na..." Isang araw, hindi ko siya dinalaw. Sinubukan kong iwasan ang gubat. Pero pag-uwi ko sa bahay ni Lola, may puting buhok na nakakalat sa kwarto ko. At sa salamin ng aparador, may sulat: “Hindi mo ako tatalikuran.” Kinabukasan, si Lola ang nawala. Wala siya sa bahay. Wala siya sa tindahan. Pero sa gitna ng gubat, sa tabi ng balon, nakita ko ‘yung basahan niyang luma. May dugo. At narinig ko na naman si Lia. Malapit na boses. “Wag kang mag-alala. Sa akin siya. Babalik siya... kung ibibigay mo ang sarili mo.” Napatakbo ako pauwi. Tumawag ako ng tulong. Pero walang naniwala sa’kin. Lahat ng litrato sa bahay ni Lola, nawawala ang mukha niya. Para bang… tinanggal siya sa mundo. Hanggang ngayon, minsan naririnig ko pa rin ang awit ni Lia. Tuwing gabi. Tuwing tahimik. At minsan, sa mga panaginip ko, hawak niya ang kamay ng lola ko, at ako raw ang susunod.