“Ang Lobo sa Gabi”

May mga gabi talaga na ayaw mong gumising. Noong unang gabi ko sa bahay ng lola ko sa probinsya, ramdam ko agad na may kakaiba. Lumang-luma ang bahay, gawa sa kahoy, may mga bahagi nang bulok, at palaging parang may naglalakad sa bubong kahit gabi na. Sabi ni Lola, huwag na raw akong matakot. “Sanay ka lang sa siyudad. Dito, normal lang ang may mga tunog sa gabi.” Pero noong sumunod na gabi, narinig ko ang alulong. Malalim. Maugong. Galing sa gubat sa likod ng bahay. Akala ko aso. Pero iba ‘yung tunog. Parang… mas malaki. Kinabukasan, tinanong ko si Lola. Sabi lang niya, “Wala tayong aso. At ‘wag ka nang lalapit sa gubat.” Siyempre, mas lalo akong na-curious. Nang sumunod na gabi, dinala ko ang flashlight ko, at lumabas ako. Tahimik ang paligid, pero habang lumalapit ako sa gubat, naramdaman ko ang lamig. Tumatayo ang balahibo ko kahit hindi ako basang-basa ng pawis. At doon ko siya nakita. Isang lobo. Itim ang balahibo, parang uling, nangingintab sa ilalim ng buwan. Malaki siya, halos kasinglaki ng baka. Pero ang pinaka-nakakakilabot… ay ang mga mata niya. Asul. Matingkad. At para bang... pamilyar. Hindi siya umatake. Hindi siya tumakbo. Tumingin lang siya sa akin, at humakbang paatras, dahan-dahan, palalim sa gubat. Sumunod ako. Wala akong malinaw na rason kung bakit. Basta, may kung anong nagtutulak sa akin. Hindi takot, kundi paghila. Hanggang sa makarating kami sa isang lugar na parang hindi ko alam kung panaginip pa ba. May mga ilaw. Mga puno na parang ginto ang balat. Hangin na malamig pero walang lamig sa balat. At sa gitna, tumigil ang lobo. Tumingin sa akin, at dahan-dahang nagbago. Naging tao. Isang lalaki, matangkad, maputla, at ang mga matang iyon—parehong-pareho pa rin. “Matagal na kitang pinagmamasdan,” sabi niya. “Ikaw ang huling anak ng linya ng mga tagapagbantay.” Hindi ako makagalaw. Hindi ako makapagsalita. “Ang dugo mo,” aniya, “ay may kakayahang magpigil sa amin... o magpalaya.” “Palayain?” tanong ko. Tumawa siya ng mahina. “Matagal na akong nakakulong dito, kasama ng iba pa. Pero ikaw ang susi. Ikaw ang huling dapat pumili: titigil na ang sumpa, o isasama mo kami sa mundo mo.” At bago pa ako makapagsalita, humuni ang hangin. Lumitaw ang maraming pares ng matang asul. Sa paligid ko. Sa dilim. At lahat sila… mga lobo. Hanggang ngayon, di ko alam kung totoo ba ang nangyari. Pero minsan, paggising ko sa umaga, may putik ang sapatos ko. May sugat sa palad ko. At may alulong pa rin akong naririnig… tuwing gabi ng kabilugan ng buwan.