“Ang Butas sa Pader”

Sa lahat ng apartment na nilipatan ko, ito ang pinakatahimik. Walang maingay na kapitbahay. Walang umiiyak na bata. Walang kumakakahol na aso. Wala. Tahimik. Masyado. Pero sa sulok ng kwarto ko—sa mismong likod ng cabinet—may nakita akong maliit na butas sa pader. Singlaki ng hinlalaki. Maayos ang pagkakakorte, hindi gawa ng daga o anay. Para bang sinadya. Tiningnan ko. Walang ilaw sa loob. Walang amoy. Pero hindi ko maiwasang sumilip gabi-gabi. Minsan may naririnig akong maliit na paghinga mula roon. Isang gabi, tinapatan ko ng flashlight ang butas. Sa una, wala akong nakita. Pero nang tumagal… may mata. Nakasilip din. Hindi ito gumalaw. Hindi rin pumikit. Nakatitig lang sa akin, parang matagal na akong pinagmamasdan. Sumigaw ako. Tinakpan ko ang butas. Kinaumagahan, wala na ang mata. Pero naroon pa rin ang butas. Mula noon, gabi-gabi ko na siyang nararamdaman. 'Yung tingin. Kahit nakapikit ako, alam kong may isang pares ng mata sa dilim na nakatuon lang sa akin. Lumipas ang mga araw, nagsimula akong makaramdam ng kati—hindi sa balat, kundi sa loob ng katawan ko. Sa ilalim ng mata, sa gilid ng pisngi, sa loob ng tenga. Parang gusto kong... hukayin palabas. Minsan, pagising ko, may dugo sa kuko ko. Parang kinamot ko ang loob ng tenga ko habang natutulog. Pero mas malala ang natuklasan ko: Sa loob ng aking pisngi, malapit sa gilagid… may maliit na butas. Singlaki ng nasa pader. At kapag sinasalamin ko ang loob ng bibig ko… parang may matang sumisilip pabalik. Ngayon, hindi na lang isang butas ang nasa pader. May isa sa kusina. Isa sa kisame. Isa sa ilalim ng sahig. Lahat sila, may mata. At dahan-dahan kong naiintindihan... hindi lang sila basta nanonood. Kumokonekta sila. Gusto nilang ikabit ako. Minsang umuwi ako galing trabaho, may bagong butas sa dingding ng banyo. Sa paligid nito, may balat—balat na parang akin. Basang-basa. Tumitibok. At mula sa loob ng butas, may narinig akong boses na pamilyar: “Pasok ka na.” Naisip ko nang iwanan ang apartment na ito. Pero kahit saan ako magpunta… May butas. May mata. At unti-unti, nararamdaman ko na lang na mas gusto ko na ring sumilip pabalik. Sa bandang huli, baka hindi naman ako sinusundan ng mga butas. Baka ako na ang butas.