Sa Pangatlong Pintuan

Alam mo ‘yung mga kwento na parang laro lang nung una? Yung tipong “Sige nga, tawagin mo si Hanako-san!” “Tatlong beses mo lang banggitin sa banyo, lalabas daw siya!” Ganyan kami ng mga kaklase ko dati. Third year high school, maulan, hapon, uwian na. Pero dahil stranded kami, naisipan ng mga sira kong kaklase na subukan ‘yung “Hanako-san Challenge.” Ayon sa kwento, nasa pangatlong cubicle daw si Hanako. Babae siya — estudyanteng namatay nung WWII, habang nagtatago sa CR habang may air raid. At mula noon, doon na raw siya nananatili. Ang totoo, wala naman talaga akong balak sumama. Pero tinawanan nila ako — “Takot ka?!” Ego ko na ang nadali. Kaya sige. Pumayag ako. Banyo ng babae, third floor, luma na. Pintuan pa lang may kalawang na, parang hindi na binubuksan. Pagpasok namin, lima kaming tumuloy. Pero sa totoo lang, ako ang tinulak sa harap ng pangatlong cubicle. Ayon sa “rules,” kailangan mong kumatok tatlong beses at tanungin: “Hanako-san, andiyan ka ba?” Pabiro lang ang tono ko. Ayaw ko rin namang magmukhang takot. Kaya kinatok ko ang pinto. Isa… Dalawa… Tatlo… “Hanako-san… andiyan ka ba?” Tahimik. Tumawa pa yung isa kong kaklase. “Wala naman e!” Pero nang lumingon ako ulit sa pinto… Parang may gumalaw sa ilalim. Mabilis. Malamlam. Parang may anino sa loob. May sumagot. Mahinang boses. Parang batang babae. “Oo…” Hindi ko na matandaan kung ako ba ang sumigaw muna o ang mga kasama ko. Nag-unahan kaming tatakbo. Pero bago ako makalabas ng CR, parang may humawak sa likod ng uniporme ko. Malamig. Mabigat. Parang kamay ng basang bata. Pagtingin ko sa salamin — nasa likod ko siya. Puting blouse, palda, buhok na hanggang balikat. Pero wala siyang mukha. O baka meron… pero puro butas lang. Walang mata. Walang ilong. At ang bibig niya — ngiti lang na pilit at naninigas. “Dito ka na…” bulong niya. Pagkagising ko, nasa clinic ako. Nahimatay daw ako. ‘Di nila ako tinanong kung bakit. Pero mula noon — hindi na ako pumasok sa third floor. At kahit anong gawin ko, bawat araw, nakikita kong dumarami ang dugo sa gilid ng sapatos ko. At sa bawat salamin na nadadaanan ko, minsan, may nakasunod. Batang babae. Naghihintay lang. Na may muling pumasok sa pangatlong pinto. At sa oras na may magtanong ulit… “Hanako-san… andiyan ka ba?” Hindi na siya maghihintay ng paanyaya.