Ang Sumpa ng Pulang Kwarto

Mahilig ako sa mga urban legend. Mga kwento sa internet. Yung tipo ng video na may clickbait thumbnail na sobrang creepy pero ending, wala rin naman. Kaya nung nakita ko yung isang lumang video file na may pamagat lang na “redroom.exe,” kinilabutan ako hindi dahil sa takot… kundi dahil sa kilig. “Ito na,” sabi ko. “Baka ito na ‘yung totoo.” Mali ako. Pag-open ko ng file, wala akong nakita sa una. Itim lang ang screen. Walang sound. Hanggang sa may unti-unting bumubukal na boses. Wala pang salita. Parang bata na humihinga nang mabigat. Tapos — may tanong: "Gusto mo ba ng pulang kwarto?" Napatawa pa nga ako noon. Kasi parang wala lang. Akala ko prank. Kaya sinagot ko: “Oo.” Walang nangyari. Nagsara lang yung window. Pati mouse ko, gumalaw mag-isa sandali — pero akala ko glitch lang. Nung gabi, bago ako matulog, tinignan ko uli yung laptop. May bagong folder. “Red Room.” Binuksan ko. Laman: isang listahan. Mga pangalan. Walang apelyido, walang address. Pero ang huling pangalan sa listahan — akin. Kinabukasan, wala na akong access sa mga accounts ko. Na-hack daw. Lahat — social media, email, pati yung work account ko. Pagbalik ko sa kwarto ko nang hapon na ‘yon, may naamoy akong pintura. Matapang. Parang bagong ayos. Pagbukas ko ng ilaw… PULA NA ANG LAHAT. Hindi literal na pintura. Parang… dugo. Sa pader, may mga sulat. Hindi maintindihan — parang kinayod gamit ang mga kuko. Pero isang sulok ang malinaw: "MGA PUMILI NG PULA." Dun ko lang naalala — lahat pala ng nasa listahan kahapon sa folder… nawawala na. Mga unsolved case. Mga teenager, estudyante, vlogger. At ngayon… Ako na ang huli. Sa gabi, hindi ko na alam kung gising pa ba ako o tulog. Minsan, pagdilat ko, nasa isang kwarto na ako — hindi sa bahay. Pula lahat. May tali ang mga kamay ko. At sa harap ko… may computer. Nag-on siya mag-isa. At may tanong ulit: "Gusto mo ba ng pulang kwarto?" Minsan ayaw ko nang sumagot. Pero sa panaginip, sumasagot ang isip ko kahit ayaw ko na. Hanggang ngayon, nandito pa rin ako. Hindi ko alam kung tulog pa ako o hindi. Pero ang sigurado ko lang — bawat nagsabi ng “oo”… hindi na nakalabas sa kwarto.