"Ang Naiwang Tren"

Hindi ko inaasahan na isang ordinaryong araw ng Martes ang magbabago sa daloy ng buhay ko. Akala ko noon, simpleng abala lang—isang naiwang tren, isang umagang punô ng pagod. Pero may mga pangyayari pala talagang hindi aksidente. May mga pagkikitang hindi lang basta itinakda ng tadhana, kundi ng kung anong mas malalim, mas misteryoso. Maulan noon. Kumakapit ang lamig sa balat habang tinatahak ko ang daan patungong istasyon. Late na naman ako, at gaya ng inaasahan, sa mismong harapan ko sumara ang pinto ng tren. Naiwan ako, nakatulala habang papalayo ang tren na dapat ay sinasakyan ko. Umupo ako sa lumang bangko sa gilid ng platform, nilaro ang cellphone sa kamay. Doon ko siya unang nakita. Isang lalaking may dalang itim na payong, nakasuot ng maayos—medyo luma ang estilo, pero disente. “Na-miss mo rin ang tren?” tanong niya, may halong ngiti sa boses. Tumango ako, sabay ngiti rin. “Mukhang hindi ako talaga meant para sa tren na 'yon.” Nagpakilala siya. Jordan daw ang pangalan. Mahusay siyang kausap—may sense of humor, matalino, at tila laging kalmado. Parang hindi siya nababahala sa pagka-late, sa ulan, o sa kahit anong bagay sa paligid. Sa mga sumunod na linggo, nagkakasabay na kami lagi sa istasyon. Hindi ko alam kung sinasadya niya, o tadhana lang talaga. Unti-unti, nasanay ako sa presensya niya. Ang mga simpleng pag-uusap ay naging malalim. Masaya akong may kausap sa umaga, lalo na kapag siya 'yon. Para kaming lumulutang sa sarili naming mundo tuwing magkakasama kami sa tren. Isang araw, napansin kong tila walang nakakakita sa kanya. Minsan, hindi siya pinapansin ng mga tao, kahit pa halos humarang na siya sa daan. May mga pagkakataong parang ako lang ang nakakarinig sa kanyang boses. Isang gabi, sinubukan kong i-search sa Facebook ang buong pangalan niya na minsan niyang nabanggit. Wala akong mahanap. Kaya ang ginawa ko, tinanong ko ‘yung guard sa istasyon kung kilala ba niya si Jordan, dahil madalas ko raw siyang nakikitang nandoon. Ang sagot ng guard ay isang malamig na kabog sa dibdib ko: “Ma’am, wala pong Jordan na regular dito. Pero... may isa pong lalaki na palaging binabanggit ng ilang pasahero noon. Ayon sa kwento, palagi raw siyang nasa istasyon, naghihintay ng tren, kahit gabi na. Patay na siya—biktima ng aksidente sa tren limang taon na ang nakalipas. Hanggang ngayon, may ilan pa ring nagsasabing nakikita siya.” Nanigas ang katawan ko. Lahat ng alaala namin—mga tawanan, mga kwento, ang paghawak niya sa kamay ko sa tren—biglang nagkaroon ng ibang kulay. Inalala ko, kailan nga ba siya hinawakan ng ibang tao? Kailan siya kinausap ng kahit sino bukod sa akin? Kinabukasan, bumalik ako sa istasyon. Umuulan muli. Tumigil ako sa parehong bangko. At doon siya—nakangiti, hawak pa rin ang parehong itim na payong. “Akala ko hindi ka na babalik,” aniya. Sa sandaling ‘yon, hindi ako nakakilos. May bahagi sa akin na natakot. Pero may bahagi ring umaasang totoo siya—na kahit papaano, ang mga sandaling pinagsaluhan namin ay hindi isang ilusyon. “Jordan,” mahinahon kong sabi, “totoo ka ba?” Hindi siya sumagot. Tumayo lang siya at tinuro ang dumarating na tren. “Halika. Sasakay tayo, gaya ng dati.” Ngunit sa pagkakataong iyon, hindi na ako sumama. Nakatayo lang ako roon habang siya ay pumasok sa tren. Nang magsara ang pinto, wala na siya. Wala rin ang tren. Tulad ng isang panaginip na naglaho sa hangin. Simula noon, hindi ko na siya muling nakita. Ngunit tuwing umuulan, at tuwing naiwan ako ng tren, tumitingin ako sa paligid—baka sakaling nandoon pa rin siya. Baka sakaling may bahagi sa kanya na hindi tuluyang nawala. Pag-ibig nga ba ang naramdaman ko? O isa lamang itong alaala ng isang kaluluwang hindi matahimik? Hindi ko alam. Pero ang sigurado ako, may mga pagmamahal na dumarating hindi para manatili, kundi para ipaalala sa atin na kahit sa gitna ng dilim, may mga pusong naghihintay.