"Ang Kwento ng White Lady"

Minsan, habang kami ay nagkwekwentuhan ng mga kababata ko tungkol sa mga kwento ng kababalaghan sa aming baryo, may isang kwento na hindi ko makalimutan—ang kwento ng White Lady. Sabi ng mga matatanda, siya daw ay isang nilalang na madalas makita sa mga liblib na kalsada sa gabi, lalo na sa mga lugar na puno ng mga puno at mga abandonadong bahay. Sa tuwing magkakaroon kami ng gabing walang buwan, naririnig namin ang kanyang kwento, pero wala talagang nakakakita sa kanya nang buo. Sa mga kabataan, natural lang na takutin kami ng mga kwento, kaya kahit takot na takot kami, nang magtangkang pumunta sa mga lugar na sinasabing pinagmumultuhan siya, hindi namin maiwasan. Ang kwento ng White Lady ay nagsimula sa isang napakaitim na nakaraan. Si Maria, o mas kilala bilang ang White Lady, ay isang magandang dalaga na nakatira sa isang malaking bahay sa dulo ng kalsadang madalas na iniiwasan ng mga tao. Isa siya sa mga anak ng isang mayamang pamilya, at kilala siya sa pagiging mabait at maasikaso sa kanyang kapwa. Ngunit isang araw, nakatagpo siya ng isang lalaking nangako ng pagmamahal. Ang pangalan ng lalaking iyon ay Alfredo, isang batang guwapo na nagbigay ng pansin kay Maria. Ayon sa mga kwento, si Alfredo raw ay isang manloloko. Ang tunay niyang layunin ay hindi si Maria, kundi ang pera at ari-arian ng kanyang pamilya. Dahil sa pagmamahal ni Maria, hindi siya nakinig sa mga babala ng kanyang mga kaibigan at pamilya. Isang gabi, naghintay si Maria sa kanyang kwarto, palaging umaasa na darating si Alfredo upang ipakita ang kanyang pagmamahal. Ngunit sa pagkakataong iyon, ang nangyari ay isang masamang balita. Pagdating ni Alfredo sa bahay, dinala niya ang isang masamang balak. Gamit ang isang matalim na kutsilyo, pinatay niya si Maria habang natutulog siya, sinadya niyang gawin ito sa pinakamadilim na bahagi ng gabi, sa tabi ng kanyang kama, upang hindi marinig ng ibang tao. Ang katawan ni Maria ay naiwan sa kanyang kwarto, hindi natagpuan agad ng kanyang pamilya. Nang dumating ang mga tao upang magsiyasat, natuklasan nila ang katawan ng dalaga na walang buhay at nakahandusay sa kama, ang mukha ay napakaputi, ngunit ang mata ay puno ng takot at kalungkutan. Ang kwento ng kanyang pagkamatay ay ikinalat sa buong baryo, at mula noon, ang bahay na iyon ay naging isang lugar ng takot. Hindi lang dahil sa brutal na pagkamatay ni Maria, kundi dahil sa narinig ng mga tao sa mga sumunod na taon. Ayon sa kwento, gabi-gabi, lumalabas ang anino ni Maria sa kalsadang malapit sa kanyang bahay. Minsan daw, makikita siya ng mga dumadaan—isang babae na nakasuot ng puting damit, buhok na mahahabang alon na parang naglalakad nang walang patutunguhan. Walang sinuman ang nakapagbigay linaw kung ano ang ibig sabihin ng kanyang paglabas. Ibinabalik raw niya ang kaluluwa ng mga nawawala sa dilim—ang mga kaluluwang hindi natagpuan ang kapayapaan. At ito na nga, isang gabi, nagdesisyon akong maglakad sa lugar na iyon. Sabi ko sa sarili ko, baka wala lang. Wala nang masama sa pagsubok. Gabi na iyon, naglalakad ako papuntang kalsadang iyon. Wala akong ibang kasama, nag-iisa akong naglalakad at natatakot, pero hindi ko pa rin kayang bumalik. Nasa likod ko, naramdaman ko ang malamig na hangin na dumapo sa aking balat. Ang kalikasan sa paligid ay tahimik. Hindi ko naisip na may nangyayaring kakaiba. At pagkatapos ay, narinig ko ang tunog ng yapak sa likuran ko. Hindi ko alam kung anong sumunod, basta’t naramdaman ko ang biglang lamig sa aking katawan. Lumingon ako. Sa likuran ko, nakita ko siya—ang White Lady. Ang mga mata niya ay walang kislap ng buhay, pero puno ng galit. Wala siyang ni isang salitang binitiwan, pero nararamdaman ko ang takot sa bawat hakbang na kanyang ginawa. Ang mga yapak ni Maria ay nagkakaroon ng tunog ng kaluskos habang lumalapit siya. Inisip ko, baka hindi ko na kayang tumakbo pa. Tumigil ako, nakatayo, natatakot na ang katawan ko ay hindi gumagalaw. Ang tanging alam ko lang ay hindi ko kayang tignan ang kanyang mukha. Ang bawat hakbang niya ay nagiging mas malakas at mas malapit, ngunit bago ko pa man magawang makagalaw, may nangyaring hindi ko inaasahan. Biglang naramdaman ko na ang malamig niyang kamay ay humaplos sa aking likuran. Natagilid ako at nahulog sa lupa. Nang tignan ko siya, nakita ko ang isang ngiti sa kanyang mga labi—isang ngiti na hindi ko makakalimutan. Ang mukha ni Maria ay hindi na tulad ng dati. Ang mga mata niya ay puno ng mga luha, at mula sa kanyang bibig, narinig ko ang isang naratibong kwento—ang kanyang buhay at pagkamatay. At sa dulo ng kanyang kwento, mayroong isang pangungusap na hindi ko kailanman makakalimutan: "Hindi mo ako matatakasan." Sa mga sumunod na sandali, naramdaman ko na parang may humihila sa aking kaluluwa. Hindi ko na kayang magdesisyon. Ang katawan ko ay unti-unting nagiging malamig, at habang siya ay naglalakad palayo, iniwan ko na lang ang isang huling hininga ng takot. At doon ko napagtanto—hindi lang si Maria ang White Lady. Ako na rin pala ay naging bahagi ng kanyang kwento. --- Wakas.