"Si Elias"

Akala ko totoo siya. Akala ko may taong nagmamahal sa akin ng buo. Akala ko ako lang ang may ganun kalalim na pagtingin. Hindi pala. --- Nakilala ko si Elias isang hapon habang naglalakad ako pauwi galing sa trabaho. Umuulan noon, at nakatayo siya sa tapat ng lumang waiting shed—basa ang buhok, nakatayo lang, nakatitig sa langit. Simple lang ang porma niya. Puting polo, itim na pantalon. Malinis, tahimik. May aura siyang hindi ko maipaliwanag. Para siyang hindi nababagay sa paligid—masyadong tahimik para sa magulong siyudad. Para siyang... galing sa ibang panahon. Nang magtagpo ang tingin namin, ngumiti siya. At doon nagsimula ang lahat. Lumipas ang mga araw, palagi kaming nagkikita. Sa parke. Sa waiting shed. Sa tapat ng tindahan ni Aling Rosa. Lagi siyang naroon. Lagi niyang alam kung nasaan ako. Lagi siyang may dalang maliit na bulaklak na ibinibigay niya sa akin. “Para sa’yo,” bulong niya, habang nakatitig ng diretso sa mga mata ko. “Hindi kita iiwan.” Hindi ako sanay sa ganung klaseng lambing. Unti-unti akong nahulog. Nahulog sa lalaking tila galing sa panaginip. Hanggang sa gusto ko na siyang ipakilala sa mga kaibigan ko. Una kong sinubukang ipakilala siya sa best friend kong si Janelle. Inaya ko silang magkita sa isang café. Pero nang dumating na kami ni Elias, tinignan lang ako ni Janelle na parang may mali. “Sino'ng kasama mo?” tanong niya. “Si Elias!” sagot ko, masigla pa. Umiling siya. “Uh... girl, mag-isa kang dumating.” Natigilan ako. Akala ko nagbibiro lang siya. Tumawa ako. Pero seryoso ang mukha niya. Tumingin ako kay Elias. Naroon siya. Nakatayo. Ngumiti sa akin. “Hindi niya ako makikita kung ayaw ko.” bulong niya sa tenga ko. Nagtaka ako. Kinabahan. Pero binalewala ko. Baka weird lang ang araw na 'yon. Hanggang sa sinubukan ko siyang ipakilala sa mga magulang ko. Inimbita ko siya sa bahay. Naghanda si Mama ng hapunan. Nang naupo na kami sa mesa, tinuro ko si Elias. “Siya si Elias, Ma.” Pero ang sagot ni Mama: “Anak... wala kang kasama. Kanina ka pa naming pinapanood, para kang may kausap pero wala ka naman talagang kasama.” Tumayo ako. Napaiyak. “Andiyan siya! Andiyan si Elias!” Pero ang totoo? Wala. Dinala ako ni Mama sa isang psychiatrist. Marami raw akong sinabing pangalan na hindi totoo. Ikinuwento ko kung paano kami nagkita. Kung paano niya ako niligtas sa lalaking nang-holdap sa akin noong gabi. Pero niyon pa lang, wala raw holdapan na nai-report. Walang lalaking nagngangalang Elias sa CCTV. Wala raw kahit anong ebidensya na totoo siya. Isang araw, napag-diskitahan kong silipin ang lumang waiting shed kung saan ko siya unang nakita. Walang tao. Pero may isang bagay na naiwan sa bangko—isang bulaklak. Tuyot na. Pamilyar. At sa likod ng shed, may nakasulat sa pader, gamit ang tila kalmot: "Hindi ako imbento. Ikaw ang nilikha para sa akin." --- Hanggang ngayon, hindi ko alam kung ako ba ang may sayad… o kung siya ba ang isang bagay na hindi dapat makatao. Dahil sa gabi, tuwing titingin ako sa salamin, hindi ako mag-isa. At lagi niyang sinasabi: “Kung hindi mo ako ipakikilala, mananatili ako sa loob mo.”