May isang batang lalaki na hindi mo matatawaran ang tapang. Si Iñigo, bata pa lang, ay laging napapansin ng mga tao sa kanyang baryo. Siya’y madalas na maglakad mag-isa sa dilim at hindi natatakot mag-isa. Kung mayroon mang naririnig na mga kwento ng kababalaghan o kung may nawawalang mga hayop, laging si Iñigo ang una nilang tinatanong, “Tulad mo, may tapang, Iñigo, sigurado kang wala kang takot sa gabi, hindi ba?” Isang gabi, naglakad si Iñigo patungo sa kagubatan sa likod ng kanilang bahay. Wala siyang pakialam sa mga kwento ng mga matatanda tungkol sa kung anong nilalang ang nagtatago sa mga anino. Alam niya, ito’y mga kwento lang na nililikha nila upang takutin ang mga bata. Habang nilalakbay niya ang madilim na daan, may kakaibang pakiramdam na dumapo sa kanya. Wala siyang naririnig na tunog mula sa mga hayop o mga hangin, pati ang mga dahon ay hindi gumagalaw. Ang kanyang mga hakbang ay nagiging mabigat, ngunit hindi siya huminto. Bawat hakbang ay para bang may isang mata na nagmamasid sa kanya mula sa dilim, isang mata na hindi niya kayang makita, ngunit nararamdaman. Pagdating niya sa isang bahagi ng kagubatan na walang kahit isang hayop, may nakita siyang isang maliit na bahay. Hindi ito ang bahay ng sinuman na kilala niya sa baryo, at wala rin siyang naririnig na ingay mula dito. Mag-isa siyang pumasok at nahanap ang isang salamin na nakatayo sa isang sulok ng kuwarto. Nang tinitingnan ni Iñigo ang salamin, napansin niyang hindi siya ang tanging naroon. Ang anino niya sa salamin ay hindi kumikilos tulad ng sa kanya. Sa bawat galaw niya, ang anino ay parang masyadong mabigat at matagal bago sumunod. Ang mga mata ng anino ay walang buhay, parang isang nilalang na nakatago sa dilim. Naramdaman ni Iñigo ang isang malamig na presensya sa kanyang likuran, at bago pa siya makapag-react, isang boses ang humagikhik mula sa likod niya, malakas at mabagsik. "Ang anino ay palaging sumusunod, Iñigo," sabi ng boses, "Huwag mong iwasan ang anino mo. Kasi sa bawat pag-iwas mo, mas lalapit ito sa iyo." Lumingon si Iñigo, ngunit wala siyang nakita. Tumingin siya sa salamin ulit, at ngayon, ang kanyang anino ay tila may sariling buhay. Ang anino ay gumalaw, dumapo sa kanyang katawan, at ang pakiramdam ay parang may isang malamig na kamay na humawak sa kanyang leeg. “Wala akong takot,” bulong ni Iñigo sa sarili, ngunit hindi niya alam kung saan siya pupunta. Ang anino ay naging mas matalim, at may naririnig siyang mga tinig mula sa kagubatan na parang nagbubulong sa kanyang pangalan. Maya-maya, naramdaman niyang may malamig na hangin sa paligid, at ang mga anino sa paligid ng bahay ay parang nagiging mas malaki. Bigla, ang mga nilalang sa dilim ay nagsimulang sumayaw sa kanyang paligid, at ang mga mata ng mga anino ay nagsimulang magningning. Nang tignan niya ulit ang salamin, nagulat si Iñigo nang makita niyang wala na siyang katawan. Ang kanyang mga mata ay tanging nakikita sa salamin, at sa bawat pagtitig niya, unti-unti siyang nawala sa tunay na mundo. Pumipiglas siya, ngunit wala siyang magawa. Ang mga anino ay tuluyang nag-ensnare sa kanya, at ang boses mula sa dilim ay muling nagsalita: "Ang anino mo, Iñigo, ay hindi na mawawala. Huwag mong kalimutan, palaging sumusunod ang anino." Hanggang ngayon, hindi na muling nakita si Iñigo. Ngunit sa gabi, sa ilalim ng buwan, kung tititigan mo ang salamin sa bahay na iyon, makikita mong ang isang batang lalaki ay patuloy na nagmamasid sa iyo mula sa dilim—ang anino na hindi na makakapaglakad ng mag-isa. Aral: Minsan, ang mga nilalang na tinatago natin sa dilim, ay hindi mga bagay na maaari nating takasan. Ang mga anino natin, mga takot at lihim, ay palaging sumusunod at magiging bahagi ng ating buhay.
Please log in to comment.
