Isang kwento ng multong hindi lang basta nagpapakita—kundi nagmamasid. May isang lalaki na bagong lipat sa apartment sa ikalawang palapag ng isang lumang gusali sa Sampaloc. Tahimik ang lugar. Murang renta. Malapit sa trabaho. Walang dahilan para tumanggi. Sa unang linggo niya roon, wala siyang napansin. Ngunit nang magsimula ang ikalawang linggo, sa tuwing gagabi, habang nanonood siya ng TV sa sala, mapapansin niyang parang may nakasilip sa bintana ng apartment sa tapat ng kanya. Palagi—babae, naka-puting damit, mahabang buhok. Laging nakatayo lang sa likod ng kurtina. Hindi gumagalaw. Hindi niya pinansin. Baka bored lang na kapitbahay. Pero habang tumatagal, may napapansin siyang kakaiba. Una, hindi gumagalaw ang babae kahit kailan. Kahit may hangin, kahit umuulan. Palaging nandoon. Pangalawa, hindi siya nakikitang lumalabas ng unit na iyon. At ang pinakakakaiba sa lahat—hindi bukas ang ilaw. Paano niya ito nakikita? Isang gabi, hindi na siya nakatiis. Sumilip siya sa tapat gamit ang cellphone camera niya, gamit ang zoom. Pero sa screen, wala siyang nakikita. Pero pag tinanggal niya ang phone at tiningnan gamit ang mata—nandun ang babae. Kinabukasan, kinausap niya ang landlady. Nagtanong siya kung sino ang nakatira sa tapat. Nagulat ito. “Walang tao sa unit na ‘yan, iho. Matagal nang walang umuupa d’yan. Binakante ko na dahil...” Nabitin ang landlady. “Dahil ano po?” tanong niya. “May namatay na babae d’yan. Taga-UP. Nagpakamatay. Tumalon mula sa mismong bintanang nakikita mo.” Hindi na siya nakapagsalita. Nang gabing iyon, sinubukan niyang huwag pansinin ang bintana. Binaba niya ang kurtina. Pinatay ang ilaw. Nahiga sa kama. Pero sa kalagitnaan ng gabi, nagising siya sa malamig na hangin. Bukas ang bintana. At sa gilid ng kanyang paningin—may mahabang buhok na nakasilip mula sa kurtina. Hindi sa tapat. Sa loob na ng kwarto niya.
Please log in to comment.
