“Si Santa sa Bintana”

Ako si Noel. Oo, weird, pangalan ko talaga yan. Panganay ako sa tatlong magkakapatid, at ako lang ang hindi naniniwala kay Santa Claus. Bata pa lang ako, sinabihan na ako ni Papa: “Walang Santa. Kami bumibili ng regalo mo.” Kaya noong Pasko ng 2006, habang nagbubunyi ang mga pinsan ko sa bagong laruan, ako naman, tahimik lang. Pero may nangyari noong gabing 'yon na bumago ng paniniwala ko—hindi sa Santa, kundi sa nilalang na ginagaya siya. Nang gabing ‘yon, December 24, natulog kami sa probinsya sa bahay ni Lola sa Lucban. Luma, may kahoy na bintanang may rehas, at kapag malamig, naririnig mo ang huni ng mga kuliglig at kaluskos ng bubong. Sa kwartong iyon, magkakatabi kaming magkakapatid sa banig. Ako ang pinakagitna. Bandang alas dos ng madaling araw, nagising ako sa isang kakaibang ingay. Hindi ingay ng daga o bubong. Parang tunog ng mabigat na bota na lumalakad sa bubong. Mabagal. Kalabog... kalabog... Sumunod, may mahina, malalim na boses: "Ho... Ho... Ho..." Pumikit ako agad. Ayokong matakot, ayokong gumalaw. Pero ang pinakakakilabot? Nang dumilat ako ng kaunti, nakita kong nakabukas ang bintana. Walang hangin, pero dahan-dahang bumukas ito. May aninong mataba, balbas-sarado, nakapula. Santa Claus. Pero... mali. Ang mukha niya—kulubot, tuyong balat na parang bangkay. Ang ngiti niya, mahaba at pilit, at ang mga mata niya—walang puti, itim lang. “Noel… gising ka na pala…” Hindi siya nagsalita gamit ang bibig. Narinig ko siya sa loob ng utak ko. Hindi ako makagalaw. Para akong naipit sa bangungot. Pumasok siya ng dahan-dahan, katawan niya dumudulas sa rehas na parang usok. Hawak niya ang isang sako—hindi ito puno ng regalo. "Hindi ako namimigay. Kinukuha ko ang hindi naniniwala." May kinuha siyang papel sa sako. Nakasulat doon ang pangalan ko. “Noel Reyes.” Basa ng dugo. Sumigaw ako. Hindi ko na maalala kung paano, pero sumigaw ako. Nagising ang buong bahay. Pagbukas ng ilaw, wala nang Santa. Pero may naiwan sa sahig: Isang piraso ng putol na kuko. Malaki. Mabaho. At pula. Kinabukasan, hindi ako binati ng Merry Christmas nina Mama’t Papa. Tahimik lang silang lahat. Parang may mali. Nang tanungin ko kung anong nangyari, sabi nila: “Anak... hindi mo ba alam? Si Kuya Paul mo... nawawala. Wala siya sa banig paggising namin.” Si Paul, bunsong kapatid ko. Anim na taong gulang. Takot sa dilim. Lagi niyang sinasabi, “Ate, may Santa sa bintana.” Wala siyang iniwan kundi ang kanyang tsinelas. Isa lang. Sa tabi ng bukas na bintana. Hanggang ngayon, tuwing Pasko, nakasara lahat ng bintana sa bahay namin. Pero tuwing gabi ng December 24, naririnig ko pa rin minsan mula sa labas: "Ho... Ho... Ho... Sino ang di naniniwala..."