Ang Bintana sa Kwarto 207

Lumipat si Marco sa isang lumang dormitoryo sa likod ng kanilang unibersidad. Dahil gipit sa pera, pinili niyang tumuloy sa pinakamurang kwarto—ang Room 207. Wala siyang pakialam sa itsura ng gusali: kupas ang pintura, may kalawang ang bakal sa hagdanan, at amoy alikabok ang bawat sulok. Basta’t may kuryente, tubig, at sariling kwarto, ayos na sa kanya. Pagbukas niya ng pinto, sinalubong siya ng malamig na hangin at matagal nang di ginagamit na amoy. Sa sulok ng kwarto ay may isang bintanang kahoy na may kupas na kurtina, at sa kabila nito'y tanaw ang kabilang gusali ng dorm. Unang gabi niya, habang nakaidlip sa kanyang kama, nagising siya bandang alas-tres ng madaling araw dahil sa malamig na simoy ng hangin. Laking gulat niya nang makita niyang nakabukas ang bintana, kahit sinigurado niyang isinara niya ito bago matulog. Bumangon siya at lumapit para isara ito. Habang ginagawa ito, napatingin siya sa labas. May isang babaeng naka-itim sa pasilyo ng katapat na gusali. Nakatayo lang ito, nakatingin sa kanya. Hindi gumagalaw. Parang estatwa. Napapitlag si Marco at agad isinara ang bintana. Pagsilip muli, wala na ang babae. Kinabukasan, habang naghihintay ng kape sa common area, kinausap niya si Aling Rosa, ang matandang tagapaglinis. “Aling Rosa, may tumitira po ba sa katapat ng kwarto ko?” tanong ni Marco. Biglang natahimik ang matanda. “Anak… matagal nang walang nakatira sa gawi mong ‘yon. Simula pa noong may... insidente.” Napakunot-noo si Marco. “Anong insidente po?” “May estudyante—babae. Laging tahimik. Mabait. Pero isang gabi, nakita na lang namin siyang tumalon mula sa bintana ng Room 207. Duguan ang katawan. Patay. Pero... nakangiti raw.” Hindi na nakaimik si Marco. Pakiramdam niya, lumamig ang paligid kahit tirik ang araw. Kinagabihan, pilit niyang inaliw ang sarili. Nag-headset siya, nagbasa ng modules, pero kahit anong gawin niya, pakiramdam niyang may matang nakatitig sa kanya. Alas-tres na naman ng madaling araw. Napadilat siya, biglang napaupo. Bukas ulit ang bintana. Lumapit siya. Dahan-dahang sinilip ang labas. Wala. Huminga siya ng malalim. Sasara na sana niya ang bintana, pero—isang malamig na hininga ang dumampi sa batok niya. Paglingon niya, wala namang tao sa likuran. Pagharap niya ulit sa bintana, nandoon na naman ang babae—ngunit ngayong gabi, nasa kabilang gilid na siya ng bintana, ilang pulgada lang ang layo. Putla ang mukha. Mapupula ang mata. Nakangiti. “Bakit mo isinara?” bulong nito. Napaatras si Marco, napasigaw. Tumakbo siya palabas ng kwarto, nagtuloy sa gate, at hindi na muling bumalik. Kinabukasan, narinig ng mga boarder si Aling Rosa na muling nilinis ang Room 207. Nang tanungin siya ng isa sa mga residente kung bakit iniwan na naman ng umuupa ang kwarto, ngumiti lang ang matanda. “Ganyan talaga 'yan. Hindi tumatagal ang mga tao sa Room 207. Ayaw kasi ng babae ng bukas-sara.” “Anong babae?” Saglit na natahimik si Aling Rosa, sabay sabing: “Yung nakatira pa rin diyan... sa may bintana.”