“Sa Pagitan ng Liwanag at Biringan”

Hindi ko inaasahang mahuhulog ako sa isang taong hindi naman dapat umiiral. Taga-Samar ako, lumaki sa tabi ng kagubatan kung saan bawal daw tumingin ng matagal, bawal magturo gamit ang daliri, at higit sa lahat—bawal pumasok nang mag-isa. Luma na raw ang mga kwento tungkol sa Biringan City, ang lungsod na hindi nakikita ng ordinaryong mata. Isang lugar ng mga nilalang na mas maganda, mas matalino, at mas mapanganib kaysa sa atin. Pero isang araw, naligaw ako. Pumasok ako sa kagubatan para hanapin ang nawawalang kalabaw ng lolo ko. Ngunit imbes na makakita ng hayop, ang nakita ko ay liwanag—maliwanag na tila ginto ang kulay ng araw, at hangin na amoy bulaklak kahit walang bulaklak sa paligid. Sa gitna ng lahat ng iyon, naroon siya. Amara. Magandang babae, mapanatag ang mukha, at ang kanyang mga mata... walang puti. Itim lahat. Pero hindi ako natakot. “Ano’ng pangalan mo?” tanong niya. Di ko alam kung bakit pero nagsinungaling ako. “Liam,” sabi ko, kahit Marco talaga ako. Ngumiti siya. “Isang araw, babalik ka rito. At hindi mo na magagawang magsinungaling.” Sa hindi maipaliwanag na dahilan, simula noon, gabi-gabi ko siyang naiisip. At sa mga panaginip ko, naroon siya—nilalakad ang mga kalsadang hindi ko kilala, sa lungsod na kumikislap sa dilim, hawak ang kamay ko. Hanggang sa isang gabi, nagising ako sa bintana ng kwarto ko. Bukas ito, kahit wala namang hangin. Sa labas, may ilaw—gintong parang sa araw. At naroon siya. Si Amara. Hindi ko na alam kung gising ako o nananaginip. Basta hinila niya ako palabas, at bago ko namalayang lumalakad na ako, naroon na kami sa Biringan. Hindi ko kayang ipaliwanag kung gaano kaganda. Ang lahat ng kulay ay mas matingkad, mas buhay. Ang bawat tunog, parang musika. At siya—si Amara—naging totoo. Sa unang beses sa buhay ko, naramdaman kong buo ako. Lumipas ang mga gabi. O araw? Hindi ko na alam. Sa mundo nila, hindi mahalaga ang oras. Pero ako lang ang may puso na tumitibok sa takot—takot na baka hindi na ako makabalik. “Nagkakagusto ka ba sa akin?” tanong niya minsan habang nakahiga kami sa ilalim ng makinang na punongkahoy. “Oo,” sagot ko. Tumitig siya sa akin, malungkot. “Hindi ako tao, Liam. Hindi mo ako puwedeng mahalin ng buo.” “Pero totoo 'yung nararamdaman ko.” Ngumiti siya, ‘yung ngiting hindi na muling bumalik. At kinaumagahan, nagising ako sa kama ko. Akala ko panaginip lang ang lahat. Hanggang sa nakita ko sa palad ko ang isang gintong dahon—tuyot na, pero kumikislap. Hindi ko na siya muling nakita. Hindi sa panaginip. Hindi sa gubat. Pero gabi-gabi, pumupunta pa rin ako sa gilid ng kagubatan, baka sakaling may sumilip muli na liwanag. At kapag natutulog ako, pinipikit ko ang mga mata ko hindi para makalimot… Kundi para sana, muling makabalik sa kanya.