"Walang Ligtas ang Pusong Mandaraya"

Ang sabi nila, ang pagsisisi ay laging nasa huli. Hindi totoo 'yon. Ako, nagsisisi na... pero buhay pa ako. At bawat segundo, ramdam ko ang dahilan. May asawa ako — si Aimee. Mabait siya, maalaga, masarap magluto. Lahat ng gusto ko, binibigay niya. Pero tulad ng ibang lalaking marupok, hindi pa rin ako nakontento. Hindi ko alam kung anong kulang. O baka sadyang sakim lang talaga ako. Doon ko siya nakilala — si Sabel. Tahimik siya sa opisina namin. Mapuputi ang kuko, malamlam ang mga mata, at laging may pabangong hindi ko maipaliwanag ang amoy. Hindi mabango sa karaniwang paraan, pero parang... nakakaadik. Nagsimula sa tingin. Tapos usap. Tapos kape. Hanggang isang gabi, hindi na ako umuwi. Nagising akong katabi siya sa kama ng motel. Nakatitig siya sa akin habang natutulog ako, at ang sabi niya lang: "Huwag mo akong lolokohin, ha? Hindi mo ako tulad ng iba." Tumawa ako. Akala ko biro lang. Ang totoo, ang plano ko lang naman ay lumaro. Saglit lang. Babalik rin ako kay Aimee. Alam kong mahal ko pa rin ang asawa ko. Pero hindi pala gano'n kasimple ang pag-alis kay Sabel. Mula nang tumigil ako sa pagpunta sa kanya, nagsimula akong mapanaginipan siya gabi-gabi. Nakahubad siya, nakaupo sa ibabaw ng katawan ko, pero itim ang mga mata niya, walang puti. At sa panaginip, nararamdaman kong may sinisiksik siya sa loob ng bibig ko — parang hibla ng buhok, malagkit, mahaba. Hindi ko magawang bumangon. Hindi ako makahinga. Pagkagising ko, may buhok sa lalamunan ko. Totoo. Noong una, akala ko stress lang. Pero sa susunod na linggo, nagsimula nang magkabaligtad ang mga mata ko tuwing lalabas ako ng bahay. Parang may tumitingin gamit ang katawan ko — pero hindi ako 'yon. Minsan, sinasabi ni Aimee na nakatitig lang daw ako sa kanya buong gabi, hindi kumikibo. Na parang ibang tao ang nasa katawan ko. Nagsimula na ring magbalat ang balat ko sa leeg pababa sa dibdib. Parang tuyong dahon, pero kapag hinaplos, may tunog ng humahagikhik na babae. Sinubukan kong harapin si Sabel. Nagpunta ako sa bahay niya. Hindi siya lumabas. Pero paglingon ko sa paligid ng gate nila, may mga manika — mga ginupit na papel, may drawing ng mata, bibig, at mga kuko. At sa puno sa tapat ng bahay niya, nakapako ang litrato ko. Sinubukan ko siyang kontakin — pero bawat mensahe ko, bumabalik sa akin… literal. Mismong balat ko ang sinusulatan niya. Isang umaga, paggising ko, nakaukit sa tagiliran ko: "HINDI KA PWEDENG UMALIS. PINASOK MO NA AKO." Dinala ko sa albularyo ang katawan ko. Sa unang tingin pa lang, nanlaki ang mata niya. "Wala na," aniya. "Ang kalahati ng kaluluwa mo… nasa kanya na." Ngayon, tuwing tinitingnan ako ni Aimee, umiiyak siya. Hindi dahil nalaman niyang niloko ko siya. Kundi dahil alam niyang ako mismo… hindi na ako. At si Sabel — hindi ko na siya kailangang hanapin. Siya na ang sumasama sa katawan ko. Tuwing gabi, nagigising ako na may dumidila sa loob ng tenga ko. Tuwing umaga, nararamdaman kong may humahalik sa batok ko habang nagsisipilyo ako. At sa bawat patak ng ulan, naririnig ko ang boses niya: "Mahal mo ako, 'di ba? Ngayon, akin ka na. Habambuhay." Hindi ako makatakbo. Hindi ako makapagtago. Ang pinakamabigat sa lahat? Hindi ko na rin sigurado… kung mahal ko pa si Aimee. O baka nga… ako na si Sabel.