Ang Babaeng May Laslas ang Mukha

Hindi ko inakalang ordinaryong araw lang ‘yon. Gabi na ako umuwi mula sa trabaho, at medyo tahimik ang kalsadang dinaanan ko — ang tipo ng katahimikang parang pinipilit pigilan ang hininga mo. Walang kahit anong tunog maliban sa mahihinang yabag ng sarili kong sapatos. At doon ko siya nakita. Nakatayo siya sa tapat ng poste ng ilaw. Nakasuot siya ng trench coat na medyo masikip, parang pilit ikinukubli ang katawan niya. May surgical mask siya sa bibig — gaya ng marami sa amin. Pero hindi ‘yon ang unang bagay na mapapansin mo. Ang mata niya. Sobrang lapad ang titig. Hindi kumukurap. Parang butas na pilit sumisilip sa kaluluwa mo. Lumapit siya sa akin. Dahan-dahan. Tahimik. Tumingin lang siya at tinanong ako sa mahinang tinig: “Maganda ba ako?” Napakunot ako ng noo. Akala ko trip lang ng lasing, o baka isang weirdo. Pero sinagot ko pa rin — “Oo naman.” Napilitan lang ako, para matapos na. Pero nakita kong kumislot ang mata niya. At doon niya tinanggal ang mask. Laslas. Laslas mula tainga hanggang tainga. Ang laman sa loob ng pisngi niya ay parang hilaw na karne — pula, malagkit, at parang ngumunguya mag-isa. Ang labi niya’y wala na. Ngumiti siya, at mas malalim pa sa ngiti ang hiwa. Tapos tinanong ulit ako. “Paano ngayon? Maganda pa rin ba ako?” Parang hindi ako makasagot. Nanigas ang dila ko. At sa mismong sandaling ‘yon — binunot niya ang gunting. Matulis. Kalawangin. Mabigat. At sa liwanag ng poste, nakita kong may dugo pa sa dulo. Tumakbo ako. Hindi ko na maalala kung pa’no. Ang naaalala ko lang, habang tumatakbo ako, naririnig ko ang tunog ng bakal na dumadampi sa semento — kli-kli-kli-kli-kli-kli-kli… Hindi siya mabilis. Pero hindi siya nawawala. Minsan, paglingon ko, wala siya. Pagharap ko ulit — nandoon na siya sa unahan. Walang nakarinig sa sigaw ko. Walang tumulong. Parang ako lang ang nandoon sa mundo. Pagdating ko sa bahay, sinara ko agad ang pinto. Nilock ko ang lahat. Humihingal ako. Nanginginig. Tumingin ako sa salamin sa hallway. At doon ko siya nakita. Nakatayo sa likod ko. Humawak siya sa balikat ko. Dahan-dahan. Tapos tinanong niya ulit… sa tenga ko mismo: “Maganda ba ako?” Hindi ko na maalala kung sumigaw ako. Hindi ko na rin alam kung paano ako nakaligtas. O kung nakaligtas nga ba talaga ako. Dahil hanggang ngayon… Kapag lumingon ako sa gilid ng mata ko, kapag natutulog akong nakatalikod sa pinto, kapag naririnig kong tila may naglalakad sa kalsada tuwing alas-dos ng madaling araw… Naririnig ko ulit ang tinig niya. Minsan sa labas ng bintana. Minsan sa ilalim ng kama. Minsan… sa salamin mismo. “Maganda ba ako?”