Hindi ko talaga maintindihan kung bakit napadpad pa ako sa lumang gusali ng eskwelahan namin nung araw na ‘yon. Late na ako lumabas ng classroom. Yung bagong building kasi, sira ang tubig. At sa tapat lang ng covered court, may lumang CR na ‘di na halos ginagamit. Yun lang ang pwede kong puntahan. Tahimik ang buong lugar. Yung tipong naririnig mo ang sariling hinga, yung bawat yabag mo parang may ka-echo. Pagpasok ko sa CR, may kakaibang amoy na agad — hindi basura. Parang… lumang tela na basa ng dugo. Nagmadali akong pumasok sa cubicle sa dulo. Yung sahig may basang bahagi, pero hindi ko na pinansin. Hanggang sa naupo ako’t sinubukang magmadali, biglang may narinig akong tunog mula sa kisame. Parang tunog ng telang hinihila. At may boses na bumulong, malapit, halos sa tenga ko na: "Pula… o asul?" Napapitlag ako. Tumigil ang mundo. Walang tao sa CR. Wala akong kasama. Pero narinig ko talaga: “Pula… o asul?” Tumayo ako, agad na inayos sarili ko, pero hindi ako makalabas. Ayaw bumukas ang pinto. Muli, narinig ko ang tanong, mas madiin: “Pula… o asul?” Natuyuan na ng laway ang lalamunan ko. "Uh… asul," sabi ko, mahina. Mali pala. Sobrang mali. Naramdaman ko agad ang malamig na hangin sa batok ko — tapos parang may kumuyom sa leeg ko. Hindi ko nakikita kung sino. Pero para akong sinasakal, unti-unti. Ang huling nakita ko sa salamin, bago ako mawalan ng malay, ay ang sarili kong mukha — nagiging maputla. Asul ang labi. Walang dugo. Ubos. --- Pagmulat ko ng mata, nasa ospital na ako. Wala raw akong malay buong magdamag. Sabi ng nurse, "buti na lang daw may janitor na nakakita sa’yo." Pero nung tinanong ko kung sino, walang makapagsabi. Wala raw janitor na naka-assign sa lumang gusali. At simula nun… Kapag tahimik ang paligid, minsan, naririnig ko pa rin: “Pula… o asul?” At ngayong ikaw ay nakabasa na nito, baka marinig mo rin. At kung tanungin ka niya — wag kang sumagot. Dahil ang tamang sagot lang… ay hindi sagutin.
Please log in to comment.
