Ang Itim na Volga

May nabasa ako dati sa isang lumang forum — Russian raw, galing pa noong 1970s. Tungkol sa isang itim na kotse. Volga ang tawag nila. Classic na sasakyan, mukhang opisyal, makintab kahit gabi. Ang problema? Hindi mo raw ito basta-basta makikita. Kundi kung ikaw na ang sunod. Taga-transport service ako. Nagda-drive ng van, karaniwan sa gabi. Sa ruta ko, may lumang daan na matagal nang iniiwasan ng mga tsuper. Walang ilaw. Walang CCTV. Pero mas mabilis. Kaya kahit may sabi-sabi tungkol sa nawawalang bata roon — hindi ako naniniwala. Hanggang isang gabi, bandang alas-dos, habang pa-uwi na ako, may nadaanan akong grupo ng batang naglalakad. Tatlo sila. Walang kasama. Tumingin lang saglit, tapos bumalik sa paglalakad. Sabay nun — may tumigil sa kalsadang unahan. Itim. Makintab. Volga. Tahimik. Di umaandar. Pero bukas ang pinto. Walang driver. Tumingin yung mga bata sa akin. Para bang humihingi ng tulong. Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko… pero hindi ko sila pinansin. Kinabukasan, may balita. Tatlong batang lalaki, nawawala. Huling nakita sa gilid ng daan — sakto kung saan ko sila nakita. Hindi ako nagsalita. Pero nung gabi ring ‘yon, habang nililinis ko ang van, may narinig akong pamilyar na tunog sa labas. Pag-andar ng makina. Pag-silip ko sa bintana ng garahe, doon siya. Ang itim na Volga. Walang driver. Pero bukas ang pinto. Mula noon, sinusundan na ako. Minsan sa rearview mirror, nakikita ko siyang nasa likod — kahit hindi ko naririnig ang makina niya. Walang ilaw. Tahimik lang. Isang gabi, pinilit kong harapin. Nag-drive ako pabalik sa parehong lugar. At doon nga siya — parang hinihintay ako. Huminto ako sa tabi niya. Mabagal kong nilapitan ang sasakyan. At sa sandaling silipin ko sana ang loob… sumara bigla ang pinto. Sabay andar — sobrang bilis, na parang hindi tumatama ang gulong sa lupa. At sa salamin ng Volga… nakita ko ang sarili ko — nakaupo sa likod, umiiyak. Hindi ko na maalala kung paano ako nakauwi. Ngayon, gabi-gabi pa rin siyang sumusulpot. Minsan sa gilid ng mata ko. Minsan sa panaginip. Pero ang mas kinakatakutan ko? Isang araw, mapapagod na siyang maghintay. At bubuksan niya uli ang pinto… para sa akin.