Leshy: Yung Bumubulong sa Loob ng Gubat

Hindi ko na dapat sinamahan ang tropa ko sa trip na ‘yon. Gusto lang namin mag-camping. Escape sa stress. Limang oras mula sa siyudad, may pinuntahan kaming gubat — parang wala pa masyadong dumadayo, tahimik, puro hamog. Ang sabi ng matandang tagapangalaga bago kami pumasok: “Wag kayong lumihis sa daan. At wag kayong sasagot sa tawag kung hindi mo kita ang mukha.” Tumawa lang kami. Akala namin kwentong panakot lang. Pero nung ikalawang gabi, nawala ang isa sa amin. Si Renz. Walang nagsabi kung umihi ba o lumayo, basta naglaho lang bigla habang nagpapainit kami sa apoy. Tinawag namin siya. Wala. Tapos bigla naming narinig ang boses niya mula sa kakahuyan: “Dito ako! May nakita akong kweba!” Tumayo agad ako. Pero si Tim, sabay hawak sa braso ko: “Wag. Wala siyang sinabing lalakad siya papalayo.” May naririnig kaming mga yabag sa paligid. Mabilis. Magaan. Parang batang tumatakbo. Kinabukasan, hinanap namin siya. Lalo kaming lumalim sa gubat. Hanggang sa makarating kami sa lugar na parang hindi natural — walang tunog ng ibon, walang hangin, pero may puno sa gitna na para bang… may mukha. Hindi gumagalaw, pero nakatingin. At sa tabi nito, may nakatayo. Si Renz. Ngunit… hindi siya umiimik. Nakatingin lang. Walang emosyon. At ang mga mata niya… itim, walang puti. Bigla siyang ngumiti. Pero hindi ngiting kilala ko. Parang pilit. Parang pinilit siyang ipakita na "tao" pa siya. Tumatakbo na kami paatras nang marinig namin ang boses ng nanay ni Tim, “Anak… halika na. Umuwi na tayo…” Sa gitna ng gubat. Wala siyang cellphone. Wala siyang nararapat na dahilan para naroon. Tumingin ako kay Tim. Naninigas siya. Naluha siya pero nakapako ang paa. Nang marinig ulit ang boses, mas malapit na. “Halika na… sumama ka na…” At nakita namin sa pagitan ng mga puno, ang nanay niya. Pero nakayapak. Walang anino. At ngumiti — may sobrang daming ngipin, parang hindi kasya sa bibig ng tao. Hindi ko alam paano kami nakabalik. Pero simula nun, hindi na namin nakita si Renz. At si Tim… iba na. Hindi na siya masyadong nagsasalita. Tumatayo siya minsan sa harap ng bintana, parang may hinihintay. At minsang napadaan ako sa bahay nila, narinig ko siyang bumubulong sa sarili: “Hindi mo na kailangang gayahin sila. Ako na lang ang kunin mo.”