Hatinggabi na ngunit dilat pa rin ang aking mga mata. Tahimik ang buong paligid ngunit sa loob ng aking isipan, napakaraming tanong ang bumabagabag sa akin. Bakit parang hindi ako umaasenso? Bakit pakiramdam ko’y napag-iiwanan na ako ng lahat? Naaalala ko ang mga kaklase ko noon. May mga nasa ibang bansa na, may mga may sarili nang negosyo, at may ilan na nagpapakasal na. Samantalang ako, nandito pa rin tila walang pinatutunguhan. Araw-araw gumigising ako, nagtatrabaho, uuwi, at matutulog. Paulit-ulit lang. Para akong isang bangkang walang direksyon, inaanod ng alon ng buhay. Napabuntong-hininga ako. Lumabas ako ng bahay at naupo sa isang parke. Hindi ko namalayang may lumapit na matandang kapitbahay namin. “Malalim ang iniisip mo, hijo,” sabi niya. Ngumiti ako nang pilit. “Naisip ko lang po kung bakit parang wala pa po akong nararating sa buhay.” Tumango siya, tila nauunawaan ang aking pinagdadaanan. “Alam mo, minsan, hindi natin nakikita ang progreso natin dahil masyado tayong nakatuon sa malalaking bagay. Pero kung babalikan mo ang nakaraan, hindi ka ba natutong maging mas matibay? Hindi ka ba natutong magtiyaga kahit mahirap ang buhay?” Napaisip ako. Totoo, marami na rin akong napagdaanan. May mga panahong gusto ko nang sumuko pero heto pa rin ako, lumalaban. Ngumiti ang matanda at tinapik ako sa balikat. “Huwag mong sukatin ang tagumpay base sa kwento ng iba. May kanya-kanya tayong takdang oras. Baka ang akala mong wala kang nararating ay isa lang palang bahagi ng mas mahaba at mas makahulugang paglalakbay.” Pagkauwi ko, muli akong nahiga sa kama. Oo nga naman, hindi ibig sabihin na hindi pa ako naroon ay hindi na ako makararating. Baka hindi lang ngayon pero balang araw, aabot din ako sa pangarap ko. Sa unang pagkakataon hindi takot ang naramdaman ko kundi pag-asa.
Please log in to comment.
