"Ang Alitaptap ni Alona"

Bilang bata pa ako, laging naririnig ko sa mga matatanda sa aming baryo ang tungkol kay Alona—isang diwata na matagal nang nanirahan sa kagubatan ng aming bayan. Sabi nila, si Alona daw ang alitaptap na laging nagliliwanag sa dilim ng gabi. Kahit sa mga madilim na gabi ng tag-ulan, siya raw ang nagiging gabay ng mga nawawala, isang nilalang na nag-aalay ng liwanag sa mga tao upang makauwi sa kanilang mga pamilya. Bilang isang bata, natutunan ko ang mga kwento ng mga matatanda sa gabi-gabing kwentuhan. Pero may isang bagay na hindi ko malilimutan: may kakaibang takot ang mga mata nila tuwing binabanggit si Alona. Hindi nila ako pinapayagan na magtangkang hanapin siya sa kagubatan. Sinasabi nila na hindi raw siya isang nilalang na dapat makita ng mga mortal. Marami na raw ang nawawala sa kagubatan, at wala ni isa ang nakabalik upang magsalita. Kaya, isang araw, nagdesisyon akong alamin ang katotohanan. Hindi ko kayang mabuhay na may mga tanong na hindi nasasagot. Isang gabi, pagkalubog ng araw, nilisan ko ang aming bahay at nagsimula akong maglakad patungo sa kagubatan. Kasama ko lamang ang isang maliit na ilaw mula sa aking ilawan, na nagbigay ng kaunting liwanag sa madilim na daan. Habang papalapit ako sa gitna ng kagubatan, nakaramdam ako ng kakaibang presensya. Tinutukso ako ng malamlam na liwanag mula sa mga alitaptap, pero may isang alitaptap na namumukod-tangi. Ang liwanag nito ay hindi tulad ng iba—maliwanag at matalim, ngunit may kasamang malamlam na singaw ng hangin. Dahan-dahan akong lumapit, at doon ko siya nakita—si Alona. Sa kanyang anyo, nakita ko ang isang magandang diwata, may mahahabang buhok na kumikislap sa ilalim ng liwanag, at ang kanyang katawan ay parang nasasakupan ng mga alitaptap na patuloy na pumapaligid sa kanya. Hindi siya katulad ng iba pang mga diwata na magaan at malumanay, si Alona ay may kakaibang aura, parang may malupit na misteryo na bumabalot sa kanya. “Bakit ka narito?” tanong niya, ang kanyang boses ay parang hangin na dumadaan sa mga puno. “Ipinanganak akong magtangkang alamin ang iyong kwento,” sagot ko, tinanong ko siya kung totoo nga ang mga kwento ng mga matatanda—ang tungkol sa kanyang misyon na magbigay gabay sa mga nawawala sa kagubatan. Ngumiti siya, ngunit hindi ko naramdaman na ito ay isang masayang ngiti. “Oo, ang alitaptap ko ay hindi lamang nagbibigay liwanag sa mga nawawala, kundi nag-aalay din ako ng kaligtasan sa mga kaluluwa ng mga naghahanap ng pag-asa.” “Ngunit bakit hindi na sila bumabalik?” tanong ko, nagtatanong kung bakit may mga nawawalang tao sa kagubatan. “Dahil hindi nila nakikita ang tunay kong anyo. Hindi nila kayang tanggapin na ako ay hindi lang isang diwata. Ako ang liwanag at dilim na magkasama. Ako ang gabay at ang panganib,” sagot ni Alona, ang kanyang mata ay kumikislap sa ilalim ng buwan. Napansin ko na habang nagsasalita siya, ang mga alitaptap sa paligid ay naging mas malalakas, parang nagsasayaw sa hangin. Ang liwanag ni Alona ay naging mas maliwanag, at pakiramdam ko’y nagiging mahirap huminga, parang ako’y nauubos ng enerhiya. May naramdaman akong malamig na hangin na umikot sa paligid ko. Nais ko nang tumakbo, ngunit bago pa ako nakagalaw, sinabi ni Alona, “Hindi mo na kayang umalis. Dahil ikaw, gaya ng iba, ay isang nawawalang kaluluwa na tinulungan ko. At ngayon, ikaw ay bahagi na ng kagubatan ko.” Doon ko lang naisip ang hindi ko pa naiisip: ako na pala ang nawawala. Ang liwanag mula sa mga alitaptap ni Alona ay nagsimulang maglaho, at ako’y dahan-dahang nawawala sa ilalim ng kanyang liwanag. Si Alona, sa kabila ng kanyang kaakit-akit na itsura, ay isang nilalang na hindi lang nagbibigay gabay—siya rin ang kumakatawan sa lahat ng mga kaluluwang nawawala sa kagubatan. Siya ang nagiging dahilan ng mga hindi nakikita, ng mga kaluluwang nahulog sa dilim at hindi nakalabas. At ngayon, tulad ng mga naunang nawawala, ako na rin ay naging bahagi ng kanyang kaharian ng alitaptap—isang nilalang na magbibigay gabay, ngunit hindi na makakalabas pa. --- Wakas.