"Sa Gitna ng Tawanan"

Ako si Nica. At ito ang kwentong hindi ko kailanman ikukuwento sa mga lakaran o inuman—dahil ayokong isipin nilang nasiraan ako ng bait. Pero totoo ‘to. At kung may pagkakataon kang makarinig ng tawa sa gitna ng gubat… tumakbo ka na. Nangyari ‘to nung sumama ako sa isang eco-hike sa bundok ng Dampil sa Bicol. Limang kami sa grupo—ako, si Josh, si Carla, si Emman, at yung guide namin na si Kuya Gado. Kalmado ang unang araw. Pero nung ika-dalawang gabi, nawala si Josh. Ayon kay Emman, lumabas lang daw para umihi sa gilid ng camp. Pero hindi na bumalik. Hinanap namin, sumigaw kami, pero ang tanging sagot na natanggap namin… ay tawa. Matinis. Mahaba. Nakakabingi. "Taaahaaahahaaa… TAHAAHAAHAHAAA!" Hindi ito normal na tawa. Para siyang sabay-sabay na tumatawa ang bata, matanda, at hayop. Parang sinadya talagang lituhin ang tenga mo. Napalingon kami sa iba't ibang direksyon, pero hindi namin matukoy kung saan galing. Kinabukasan, natagpuan namin si Josh sa gilid ng bangin. Nakatayo lang, parang wala sa sarili. Nang hilahin namin siya, ang sabi lang niya: "Nakakatawa siya, grabe… gusto kong tumawa rin…" Hindi na siya nakausap ulit. Parang nawalan ng saysay ang utak niya. That night, ako naman ang ginising ng tawa. At nakita ko siya. Sa pagitan ng mga punong kahoy, may nakatayong nilalang—mataas, halos kasinlaki ng poste. Ang balat niya’y kulay putik, may mga buhok sa iba't ibang bahagi ng katawan. Pero ang pinaka hindi ko makakalimutan… ang ngiti. Malapad. Punit ang pisngi sa lapad ng bunganga niya. At nakanganga siya habang tumatawa—nakakaloko, nakakapraning. Para siyang clown sa bangungot. Habang nakatitig ako sa kanya, pakiramdam ko unti-unti akong nalilito. Ang paligid umiikot. Yung mga puno, parang nagiging tao. Yung lupa, gumagalaw. At naririnig ko na ang boses ni Josh, pero hindi ko siya nakikita. "Halika na, Nica. Nakakatawa siya, ‘di ba?" Napaupo ako. Hindi ko na alam kung anong totoo. Pero sa huling lakas ng loob ko, isinilid ko ang asin sa bulsa ko at inihagis ko sa nilalang. Sumigaw siya. Naputol ang tawa. Kumurap ako—and he was gone. Kinabukasan, isinakay namin si Josh pababa ng bundok. Pero hanggang ngayon, wala pa rin siya sa wisyo. At minsan, sa tuwing mapapatingin ako sa salamin tuwing gabi… parang may naririnig akong mahina, napakabagal na tawa. "Taaahaaa… haaahaahaaa…"