"Ang Huling Sayaw sa Dalakit"

Ang pangalan ko ay Elan, at hindi ko akalaing ang pinakamagandang gabi sa buhay ko… ang magiging simula ng aking unti-unting pagkamatay. Nagsimula ito nung nagbakasyon ako sa San Remedios, isang maliit at tahimik na bayan sa Leyte kung saan lumaki ang Mama ko. Simple lang ang lugar, pero may isa akong napansin: sa pinakadulo ng barangay, may lumang puno ng dalakit—malaki, madilim, at tila laging may malamig na hangin sa paligid nito kahit tirik ang araw. "Huwag kang lalapit d’yan," babala ng isang matandang babae sa tindahan. "D’yan tumitira ang mga Dalaketnon. Hindi sila tao, hija. Maputi, maganda, mabango—pero halimaw." Ngumiti lang ako. Hindi ako madaling maniwala. Hanggang sa isang gabi ng kasayahan, nakita ko siya. Lucien. Matangkad, mestisuhin, makinis ang balat, at ang ngiti niya ay parang tinahi ng buwan. Naka-itim siya habang lahat kami’y nakasuot ng makukulay na baro’t saya. Hindi siya tagarito. Hindi ko siya kilala. Pero noong sumayaw siya sa gitna ng plaza, tumigil ang oras. Lahat ay tumingin. Lahat ay nahipnotismo. At ako? Tinapik niya ang kamay ko. "Sayaw tayo?" sabi niya. Sa bawat indak ng paa, mas lalo akong nahuhulog. At sa bawat segundo ng pagkakatitig ko sa mata niyang itim na parang balon, nalulunod ako sa hindi ko maipaliwanag na takot at pagnanasa. --- Sumunod-sunod ang gabi ng aming pagkikita. Lagi kaming nagkikita sa ilalim ng puno ng dalakit. Walang cellphone, walang litrato, walang pangalan—pero tuwing kasama ko siya, para akong nawawala sa mundo. Pero nagsimulang manlumo ang katawan ko. Lagi akong pagod. Laging malungkot kapag hindi ko siya kasama. Isang gabi, tinanong ko siya: "Lucien, ano ka ba talaga?" Ngumiti siya ng malungkot. "Isa akong pangarap na hindi mo dapat gisingan." At sa isang iglap, nakita ko ang tunay niyang anyo—makinis pa rin, pero masyadong perpekto; mga kuko niyang mahaba’t matulis, at mga mata niyang itim na may gintong sirkulo sa gitna. Sa likod niya, tila may mga aninong dumudungaw sa kadiliman ng puno. Dalaketnon. "Mahal kita, Elan. Pero hindi mo ako puwedeng mahalin." "Bakit?" "Dahil habang iniibig mo ako, unti-unti kang nawawala sa mundo. Isa ka nang alaala sa mga nawalan ng sarili." --- Kinabukasan, wala na siya. Pero sa bawat panaginip, sumasayaw pa rin kami sa ilalim ng puno. At bawat paggising ko, mas kaunti ang naaalala ko sa sarili ko. Minsan, nakikita ng mga tao ang isang babae sa tabi ng dalakit, nakaputing saya, sumasayaw mag-isa, nakangiti. Ako raw iyon. Pero hindi ako makaalis. Naghihintay ako sa kanya. Sa huling sayaw. Sa huling yakap. Sa pagitan ng pag-ibig at limot.