Ako si Shayne, isang first year college student sa kursong Computer Engineering. Habang tumatagal ang bawat linggo sa unibersidad, mas lalo kong nararamdaman ang bigat ng expectations—hindi lang mula sa pamilya, kundi pati na rin sa sarili ko. Noong una, ang dami kong tanong sa sarili. “Tama ba ang kursong pinili ko?” “Kaya ko bang makipagsabayan sa mga matatalino kong kaklase?” Araw-araw, puno ng kaba ang dibdib ko. Kahit gusto kong magpursige, may bahagi ng isipan ko na paulit-ulit na sinasabi: “Hindi ka sapat.” May mga pagkakataong halos sumuko na ako. Lalo na kapag hindi ko agad naiintindihan ang mga topic sa calculus o programming. Naiisip ko tuloy, baka hanggang dito na lang ako. Pero may isang bagay na hindi ko iniwan—ang pangarap ko. Tuwing mapapagod ako, iniisip ko kung bakit ko sinimulan. Pinilit kong bumangon. Nag-aral ako kahit antok na antok, humingi ng tulong sa mga professor, at sumali sa mga academic orgs kahit mahiyain ako. Hanggang sa dumating ang final exam week. Ibinuhos ko ang lahat. Hindi ko alam kung sapat na, pero ipinagdasal ko na sana'y makita ang bunga ng pagsusumikap ko. Pagkatapos ng ilang linggo, inanunsyo ang resulta. Nasa listahan ng Dean’s Lister ang pangalan ko—at hindi lang basta nandun. Ako ang Top 1 sa buong batch. Hindi ko mapigilang maiyak. Lahat ng pagdududa ay napalitan ng tiwala. Lahat ng hirap, sulit pala. Ngayon, masasabi ko sa sarili ko: “Kaya ko pala. Tama ang desisyon ko. At higit sa lahat, hindi pala dapat magduda sa sarili kung may puso kang lumaban.” Para sa lahat ng katulad kong minsang nag-alinlangan—maniwala ka. Hindi kailangang perpekto. Basta totoo ka sa pangarap mo at handang magsikap, darating din ang tagumpay.
Please log in to comment.
