"Ang Lalaking Nakatayo sa Pintuan"

May isang kwento na hanggang ngayon, hindi ko pa rin malimutan. At kung minsan, kapag tahimik ang paligid at gabi na, naririnig ko pa rin yung mga tunog. Mga yabag. Mga mahihinang katok. Pero ang pinaka-hindi ko makalimutan... yung lalaking nakatayo sa pintuan. Nangyari ito nung lumipat kami sa bahay ng lola ko sa probinsya. Matagal na itong walang nakatira, pero pinagawa naman bago kami lumipat. Sabi ni Mama, sayang ang lupa’t bahay kung pababayaan lang. Wala kaming pera para umupa sa Maynila, kaya napilitan kaming doon tumira pansamantala. Sa unang linggo, tahimik. Mahangin. Payapa. Pero pagsapit ng alas-onse ng gabi, palaging may kumakaluskos sa may pintuan ng kwarto ko. Akala ko hangin lang. O baka langgam, ipis, o hayop sa labas. Pero isang gabi, may nakita ako. Sa liwanag ng ilaw sa labas, may aninong nakatayo sa may bukas na pintuan ng kwarto ko. Hindi siya gumagalaw. Hindi rin siya nagsasalita. Pero alam kong nakatingin siya sa akin. Parang... pinagmamasdan lang ako. Nagpikit ako, nagdasal, at pinilit matulog. Pero kinabukasan, pagbangon ko, may itim na marka ng kamay sa gilid ng pinto. Parang inukit sa kahoy—at mainit-init pa nung hinawakan ko. Sinabi ko kay Mama. Tinawanan lang ako. “Guni-guni mo lang ‘yan. Marami ka sigurong naiisip,” sabi niya. Pero tuwing gabi, bumabalik ang anino. At bawat linggo, mas lumalapit siya sa kama ko. Isang gabi, hindi ko na kaya. Pinagmasdan ko siya nang diretso. Malinaw—wala siyang mukha. Pero may mata siyang nagliliwanag ng pula. At nang gumalaw siya paabante, narinig ko ang boses niya. Mahina. Pilit na pabulong: “Alam kong hindi ka dapat dito...” Tumakbo ako palabas. Nagtago ako sa ilalim ng mesa sa kusina. Kinabukasan, nakita na lang ako ni Mama, nanginginig at umiiyak. Doon ko lang nalaman ang totoo. Ang bahay pala, dating bahay-pulungan ng mga antingero. At ang kwarto ko—dating silid ng isang lalaking sinumpa dahil ginamit niya ang orasyon para manghuthot ng buhay ng iba. Ayon sa matandang kapitbahay, hindi raw siya namatay. Hanggang ngayon, naghahanap siya ng kapalit—ng katawang pwedeng masapian. Simula nun, umalis kami. Hindi na ako muling bumalik sa bahay na 'yon. Pero minsan, kapag napapadaan kami sa lugar, tumitigil ako sa paghinga. Kasi kahit ilang taon na ang lumipas, minsan, parang may nakatayo pa rin sa pintuan... at ako ang tinitingnan.