ਕਹਾਣੀ ਐ ਜਸ਼ਨ ( ਜਸ਼ਨਦੀਪ ਕੋਰ)ਦੀ ਜਿਸਨੇ ਚੜਦੀ ਉਮਰੇ ਦਿਲ ਪਿਛੇ ਲੱਗ ਰਾਣੇ (ਰਣਵੀਰ ਸਿੰਘ ) ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਇਆ ਸੀ ।ਪਰ ਉਹ ਤਾਅ ਉਮਰ ਨਿਭਾ ਨਾ ਸਕਿਆ। ਪਛਤਾਵਾ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਆ । ਕਿਉਂਕਿ ਜਿਸਦੇ ਲਈ ਮੈਂ ਘਰਦਿਆਂ ਦੇ ਹਾੜੇ ਤਰਲੇ ਕਰ ਮਨਾਇਆ ਸੀ । ਅੱਜ ਉਹੀ ਛੱਡ ਕੇ ਚਲਾ ਗਿਆ । ਮੈਂ ਤਾਂ ਸ਼ਰੇਆਮ ਰੋ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਂਗਲ ਮੇਰੇ ਤੇ ਉੱਠਣੀ ਐ ਕਿ ਤੇਰੀ ਹੀ ਪਸੰਦ ਸੀ । ਮੈਂ ਵੀ ਉਸਦੀਆਂ ਉਸਦੀ ਨਵੀਂ ਸਹੇੜੀ ਵੱਲੋਂ ਪਾਈਆਂ ਸਨੈਪਚੈਟਾ ਦਿਖਾ ਕੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਇੰਝ ਜਤਾਉਦੀ ਆ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਵਿਦੇਸ਼ ਸਾਡੇ ਲਈ ਕਮਾਉਣ ਗਿਆ । ਪਛਤਾਵਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਚੜਦੀ ਉਮਰੇ ਗਲਤ ਫੈਸਲੇ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਤੰਗ ਕਰਦੇ ਹਨ । --- ਅੱਜ ਵੀ ਰਾਤ ਦੀ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ੀ ਨੇ ਕੰਬਲ ਵਾਂਗ ਲਪੇਟ ਲਿਆ। ਚਾਦਨੀ ਬਾਹਰ ਹੈ, ਪਰ ਅੰਦਰ... ਹਾਲਾਂਕਿ ਲਾਈਟ ਚਲ ਰਹੀ ਹੈ, ਪਰ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਅਜੇ ਵੀ ਹਨੇਰਾ ਹੀ ਹਨੇਰਾ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਪਛਤਾਵਾ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਹ ਪਛਤਾਵਾ ਜੋ ਸਿਰਫ਼ ਦਿਲ ਨੂੰ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਰੂਹ ਨੂੰ ਵੀ ਤਕਲੀਫ਼ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਸਦੀ ਮਾਂ... ਉਹ ਅੱਜ ਵੀ ਮੰਜੇ 'ਤੇ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਨਾ ਕੁਝ ਪੁੱਛਿਆ, ਨਾ ਕੁਝ ਕਿਹਾ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ, ਉਹ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਸਮਝ ਗਈ ਹੈ। ਪਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਬਿਆਨ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਉਹ ਜਾਣਦੀ ਹੈ – ਪਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛਦੀ। ਮਾਂ ਵੀ ਸ਼ਾਇਦ ਮੇਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ। ਹੁਣ ਸਿਰਫ਼ ਸਾਥ ਦੇ ਰਹੀ ਹੈ। ਬਿਨਾ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੇ। ਉਹ... ਜਿਸਦੀ ਝਲਕ ਵੇਖਣ ਲਈ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਦੇ ਹਾੜੇ ਤਰਲੇ ਕੀਤੇ। ਜਿਸਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਮੈਂ ਸਾਰੇ ਸਵਾਲਾਂ ਦੇ ਜਵਾਬ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਲੈ ਲਏ। ਅੱਜ Snapchat 'ਤੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨਾਲ ਹੱਸਦਾ ਦੇਖਿਆ। ਸੁਣਿਆ, ਹੁਣ ਉਹ ਨਵੀਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ 'ਚ ਹੈ। ਬਿਨਾ ਮੇਰੇ। ਬਿਨਾ ਕਿਸੇ ਹੰਝੂ ਦੇ ਜਵਾਬ ਦੇ। ਪਰ ਮੈਂ...? ਮੈਂ ਤਾਂ ਹਰ ਰਾਤ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਸਟੋਰੀਆਂ ਦਿਖਾ ਦਿੰਦੀ ਹਾਂ ਤੇ ਕਹਿ ਦਿੰਦੀ ਹਾਂ — "ਮਾਂ, ਉਹ ਵਿਦੇਸ਼ ਸਾਡੇ ਲਈ ਕਮਾਉਣ ਗਿਆ ਹੈ।" ਮੈਂ ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ — ਇਹ ਝੂਠ ਹੈ। ਪਰ ਇਹ ਝੂਠ, ਸੱਚ ਤੋਂ ਸਹੀ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਕਿਉਂਕਿ ਸੱਚ ਮੇਰੇ ਵਜ਼ਨ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਭਾਰੀ ਹੈ। ਪਛਤਾਵਾ...? ਹਾਂ, ਬਹੁਤ ਆ। ਚੜਦੀ ਉਮਰ 'ਚ ਜਦੋਂ ਦਿਲ ਨੇ ਦਿਮਾਗ ਨੂੰ ਹਰਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ — ਉਹੀ ਲੰਮਾ ਮੈਚ ਅੱਜ ਤੱਕ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਸਾਰੇ ਗਲਤ ਫੈਸਲੇ ਵਾਪਸ ਆ ਕੇ ਦੱਸਦੇ ਨੇ — "ਅਸੀਂ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਦਿਨ ਨਹੀਂ, ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਨਿਵਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ।" ਮੈਂ ਲਿਖ ਰਹੀ ਹਾਂ — ਕਿਉਂਕਿ ਹੋਰ ਕੋਈ ਗੱਲ ਸੁਣਣ ਵਾਲਾ ਨਹੀਂ। ਤੇ ਇਹ ਕਾਗਜ਼... ਇਹ ਸਬ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਦੋਸਤ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ। ਕਦੇ ਮੈਨੂੰ ਦੋਸ਼ ਨਹੀਂ ਲਾਉਂਦਾ। ਕਦੇ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦਾ — "ਇਹ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਹੀ ਪਸੰਦ ਸੀ।" --- ਡਾਇਰੀ ਦੇ ਪੰਨੇ – “ਉਹ ਗੱਲ ਜੋ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੱਸੀ” ਅੱਜ ਮਾਂ ਨੇ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਮੇਰੇ ਪੱਲੇ ‘ਚ ਹਲਕਾ ਜਿਹਾ ਕੱਪੜਾ ਰੱਖਿਆ। ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ — “ਗਰਮੀ ਹੋ ਗਈ ਏ, ਇਹ ਲੇ ਲੈ।” ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਅੰਦਰੋਂ ਲੱਗਿਆ, ਉਹ ਕੱਪੜਾ ਨਹੀਂ ਸੀ — ਉਹ ਉਸਦੀ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ ਮਾਫੀ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਮਾਂ ਨੂੰ ਲੱਗਦੈ ਧੀਏ ਜਨਮ ਤਾਂ ਮੈਂ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਉਸਨੂੰ ਪਰ ਇਹ ਥੋਖਾ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਸਿਖਾਇਆ,ਜੋ ਦੁੱਖ ਦਿੱਤਾ ਤੈਨੂੰ ਉਸਨੇ ।ਉਹ ਦੁੱਖ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਹੈ ।ਉਹ ਤਾਂ ਜਨਮ ਦੇਣ ਵਾਲੀ ਨੂੰ ਵੀ ਵਿਸਾਰ ਗਿਆ। ਹੁਣ ਤੂੰ ਨਾ ਪਛਤਾ ਉਸ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਚੁਣ ਕੇ। ਪਰ ਮਾਂ...? ਉਹ ਤਾਂ ਹਰ ਵਾਰੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਖੜੀ ਰਹੀ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਸੋਚਦੀ ਹਾਂ — ਜੇ ਮੁੜ ਸਮਾਂ ਵਾਪਸ ਆ ਸਕੇ, ਕੀ ਮੈਂ ਉਹੀ ਫੈਸਲਾ ਲਵਾਂਗੀ? ਸੱਚ ਪੁੱਛੋ — ਮੈਂ ਸ਼ਾਇਦ ਓਹੀ ਕਰਾਂਗੀ... ਕਿਉਂਕਿ ਦਿਲ ਤਾਂ ਉਸ ਵੇਲੇ ਵੀ ਸੱਚਾ ਸੀ, ਗਲਤ ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਇਨਸਾਨ ਨਿਕਲਿਆ। --- ਅੱਜ ਮੈਂ ਉਸਦਾ ਪੁਰਾਣਾ ਤਸਵੀਰਾਂ ਵਾਲਾ ਫੋਲਡਰ ਖੋਲ੍ਹਿਆ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ... ਸ਼ਾਇਦ ਦੁੱਖ਼ ਲੱਭਣ ਜਾਂ ਮਾਫੀ ਲੱਭਣ ਲਈ। ਉਸਦੀ ਹੱਸੀ ਅਜੇ ਵੀ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸੀ — ਸਾਫ਼, ਨਿਸ਼ਚਲ, ਮੇਰੇ ਲਈ। ਪਰ ਹੁਣ ਉਹ ਹੱਸਦਿਆਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਪਿਆਰ ਲੱਭਦਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਤੇ ਮੈਂ...? ਮੈਂ ਉਹ ਤਸਵੀਰ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਰਹੀ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਉਹਨਾਂ ਤੇ ਵੀ ਲਿਖਿਆ ਹੋਵੇ — "ਇਹ ਤੇਰੀ ਪਸੰਦ ਸੀ।" --- ਅੱਜ ਇਕ ਗੱਲ ਅੰਦਰੋਂ ਉੱਭਰੀ: ਕਦੇ ਕਦੇ ਪਿਆਰ ਹਾਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਹਾਰਿਆਂ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਜਿੱਤ ਬਣਾਉਣੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ, ਹੁਣ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਾਂ... ਆਪਣੇ ਲਈ — ਮਾਂ ਲਈ — ਤੇ ਉਸ ਲਈ ਨਹੀਂ, ਜਿਸਨੇ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ, ਪਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਲਈ, ਜਿਸਨੂੰ ਮੈਂ ਕਦੇ ਵੀ ਪੂਰਾ ਮੌਕਾ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ। ਹੁਣ ਜੇਕਰ ਉਂਗਲ ਉਠੇਗੀ, ਮੈਂ ਚੁੱਪ ਨਹੀਂ ਰਹਾਂਗੀ। ਕਹਾਂਗੀ — “ਹਾਂ, ਉਹ ਮੇਰੀ ਪਸੰਦ ਸੀ। ਪਰ ਪਸੰਦਾਂ ਵੀ ਕਦੇ ਕਦੇ ਠੱਗ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੇ। ਪਰ ਹੁਣ ਜਿਹੜੀ ਔਰਤ ਖੜੀ ਹੈ — ਉਹ ਹਰ ਵਾਰੀ ਮਾਫ਼ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗੀ।” --- ਤਾਰੀਖ: ਅਣਜਾਣ ਕਦੇ ਇਕ ਦਿਨ ਆਵੇਗਾ, ਜਦੋਂ ਇਹ ਸਾਰੇ ਪੰਨੇ ਸਿਰਫ਼ ਯਾਦ ਰਹਿਣਗੇ। ਮੈਂ ਉਮੀਦ ਕਰਦੀ ਹਾਂ — ਉਸ ਦਿਨ ਤੱਕ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਮੁਆਫ਼ ਕਰ ਚੁੱਕੀ ਹੋਵਾਂਗੀ। --- ਕੁਝ ਪਛਤਾਵੇ ਤੇ ਰਾਜ ਮਰਨ ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਮਰਨਗੇ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਪਛਤਾਵੇ ਦਾ ਸਿਵਾ ਅੰਦਰ ਹੀ ਧੁੱਖਦੈ ਉਮੀਦ ਐ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਹਾਣੀ ਪਸੰਦ ਆਵੇਗੀ । ✨✨ ਲੱਕੀ ਸੀਰਾ ✍️✍️
Please log in to comment.
