Ang Babae sa Balon

Bata pa lang ako, sinabihan na ako ng nanay ko: “’Wag kang maglalapit sa lumang balon sa kabilang bakuran.” Pero siyempre, bilang bata, ang pinakaayaw sabihin sa’yo ay ang unang-unang gagawin mo. Ang balon na ‘yon, luma na. Sira ang gilid, baluktot ang kahoy, at parang may palaging ambon sa paligid kahit tirik ang araw. Pero ang pinakakakaiba… ay ang tunog. Sa gabi, kapag walang ingay sa paligid, may maririnig kang babaeng boses na pabulong. Minsan parang nagdadasal. Minsan naman… naglilista. “Isa… dalawa… tatlo… apat… lima…” Palagi siyang tumitigil sa siyam. Hindi ko alam kung bakit. --- Lumaki akong laging nakikiraan sa bahay ng pamilya Takayama. Doon ako minsang nagtrabaho, bilang tagapunas ng mga mamahaling kagamitan nila. Isang hapon, habang nag-aayos ako ng mga antigong pinggan, nakita ko ang isang koleksyon na pinagbabawal galawin: sampung antigong pinggan mula pa sa panahon ng shogun. Gawa sa porselana, may mga ukit ng bulaklak at asul na dragon. Bawal hawakan. Bawal tingnan ng matagal. Kaya syempre, tinitingnan ko palagi. Isang linggo matapos akong ilipat sa silid na 'yon, nawala ang isa. Isang plato lang. Walang nagsabi na ako ang may kasalanan. Pero sa tingin nila, ako nga. Tiningnan lang ako ni Ginoong Takayama — malamig, tahimik — tapos ngumiti. “Wala kang kasalanan, hindi ba?” tanong niya. Tumango ako, nanginginig. “Pero para sa kaayusan… may kailangang managot.” At sa gabing ‘yon, pinilit niya akong aminin ang kasalanan. Nilublob niya ako sa tubig. Sa semento. Sa sarili kong luha. Pero hindi ako umamin. Dahil hindi ko nga ginawa. Nang wala na siyang makuhang sagot sa akin, dinala niya ako sa likod-bahay. Doon sa balon. Ang lumang balon na binabantayan ng takot. Ang huli kong nakita ay ang langit — maputla, kalbo, walang ulap. At ang mukha ni Ginoong Takayama, na hindi nagpakita ng kahit anong awa, habang ibinubulid niya ako pababa. --- Hindi ko alam kung ilang taon akong naroon. Pero ang sigurado ko: hindi ako nawala. Naging tinig ako sa dilim. Naging hinga ako ng balon. Naging bilang ako. “Isa… dalawa… tatlo… apat… lima… anim… pito… walo… siyam…” At doon ako palaging tumitigil. Siyam. Palaging siyam. Dahil ang ikasampu… ang nawawala… ay ang dahilan kung bakit ako pinatay. --- Ngayon, ako naman ang nanonood. Sa tuwing may bagong nakatira sa bahay, dumarating ako sa panaginip nila. Minsan, maririnig mo akong naglalakad sa bubungan. Minsan, maririnig mo akong humahagulgol sa ilalim ng banyo. Minsan, mararamdaman mo na may malamig na kamay sa likod ng leeg mo, habang natutulog ka. At sa bawat gabi, inuulit ko lang… “Isa… dalawa… tatlo… apat… lima… anim… pito… walo… siyam…” At kapag narinig mong ako’y tumigil — doon mo mararamdaman na andiyan na ako. Na nasa likod mo na ako. Na ako ang nawawalang pangsampu.