Hindi ko inaasahan na isang araw, may mag-aalok sa’kin ng ganitong trabaho. Sabi nila, magmamasid lang ako sa isang abandoned factory sa probinsya ng Siberia. Gusto nilang malaman kung may maiiwang mga panganib sa paligid ng dating pabrika na ginagamit ng mga komunista sa mga eksperimento. Mura lang ang sahod, pero hindi ko na pinansin. Isang linggong lakad lang. Wala namang mawawala, ‘di ba? Pero nung dumating ako roon, wala nang tao. Sobrang tahimik. Malamig, kahit umaga. Sabi nila, hindi ko na raw kailangan magtulungan sa mga gamit. Dahil daw… wala nang gamit sa loob. Wala nga. Pero may mga kakaibang bagay na nakita ako sa loob. May tatlong pangunahing palapag sa pabrika. Sa unang palapag, tanging mga matatandang makina na ang natira, mga kalawangin. Pero may mga bakas pa ng mga paa sa sahig, parang may dumaan… mga linggo, mga buwan na ang nakalilipas. Hindi ko alam kung paano ko naiwasan ang makatapak sa mga bintana ng lumang eksperimento. Ibang-iba kasi ang mga ulat — may mga tinatawag silang "nilalang na hindi pa natapos." Dahil habang binabaybay ko ang pabrika, naramdaman ko na may mga mata na nakamasid sa’kin. Parang may sumusunod. Hindi ko alam kung sa anong palapag… basta’t parang may mga boses na umaabot mula sa mga pader. Pumunta ako sa ikalawang palapag, kung saan may lumang mga laboratoryo. Doon, nakita ko ang unang nilalang. Hindi siya tao. Hindi siya buhay. Isang kalansay, nakaupo sa isang chair. Ang mga mata, nakadilat, nakatingin. Pero hindi siya gumagalaw. Wala siyang katawan kundi tulang hindi natapos. Sabi ng mga kasamahan ko, noon daw, sinubukan nilang gawing mga buhay na makina ang mga tao para magtrabaho sa pabrika. Pero may mga eksperimento na maling-mali, kaya’t ang mga nilalang nila ay hindi natapos… Nagmistulang patay, ngunit hindi talaga patay. Dahil may mga pintuan na tinatamaan ng ulan at hangin, palagi kong naririnig ang magugulong tunog mula sa mga ilalim ng pader. Hanggang isang araw, napansin ko na nag-iisa na lang ako sa pabrika. Ang mga narinig kong boses, hindi ko na maalala kung saan nagmula. At bigla ko na lang siyang nakita. Isa pa sa kanila. Nakatingin sa’kin, wala sa katawan — kalansay lang na may mga piraso ng balat na wala sa lugar. Parang gulong na may mga mga nilalang na walang katapusan. Humakbang ako palapit sa kanya, at naramdaman ko ang malamig na hangin sa likod ko, hindi ko na alam kung paano ako nakalabas. Makalipas ang ilang linggo, nagtulungan kami upang tapusin ang pagsusuri sa pabrika. Nang may mga kasamahan akong nag-check sa mga eksperimento… may mga ilang nilalang na hindi pa natapos… at hindi dapat matapos. Bilang paalala ng mga eksperimento ng pabrika, naiwan sa pader ng mga kanto ang mga pangalan ng mga taong inabandona. Hindi ko alam kung anong nangyari sa kanila. Pero sa bawat sigaw na naririnig ko sa gabi, alam kong hindi sila tapos… at hindi pa natapos na buhay. Mula noon, tuwing may makikita akong abandoned building, tinitingnan ko ang mga pader, ang mga daan. Baka, nandiyan pa sila. Hindi pa natatapos.
Please log in to comment.
