Ang Aninong Nakangiti

Hindi lahat ng anino ay sayo nakadikit. Minsan, may sarili itong layunin. Si Carlo ay isang ordinaryong estudyante sa senior high. Tahimik, mahilig magbasa, at laging nag-iisa sa kwarto kapag gabi. Isang gabi, habang nag-aaral para sa exam, napansin niyang may kakaiba sa kanyang anino. Hindi agad obvious—pero parang may delay sa galaw. Kapag igagalaw niya ang kamay, parang nauuna ang katawan niya, at hahabol pa lang ang anino. Akala niya pagod lang siya, o baka guni-guni. Pero kinabukasan, habang naghuhugas ng pinggan, nakita niya sa sahig ang anino niya… nakangiti. Oo—nakangiti. Wala namang ilaw sa harap niya para mag-cast ng shadow nang ganun kaliwanag. Pero nandoon ito. At hindi tumatawa. Nakatingin lang sa kanya, at nakangiti nang sobrang lapad—masyado nang hindi tao ang ngiti. Kinusot niya ang mata niya, bumilang hanggang tatlo. Pagtingin niya ulit, normal na uli ang anino. Ngunit gabi-gabi, paulit-ulit. Kapag hindi siya direktang tumitingin sa anino niya, napapansin niyang may iba itong ekspresyon. Minsan, para bang naka-tilt ang ulo. Minsan, parang nakaangat ang kamay—pero hindi naman siya gumagalaw. Hanggang sa isang gabi, humarap siya sa salamin. Nakita niya ang sarili niya—at likod niya. At sa sahig, ang anino niya… nakatayo. Hindi ito nakadikit sa paa niya. Hindi ito gumagalaw kasabay niya. Maya-maya, kumaway ito sa kanya. Dahan-dahan. Sabay... nilapitan siya. Kinabukasan, hindi na pumasok si Carlo. Hindi na rin siya lumabas sa bahay. Ayon sa mga kapitbahay, may naaaninag lang sila sa bintana gabi-gabi—isang siluetang may kakaibang ngiti. Hindi na nila nakita si Carlo... Pero kung titingnan mo ang sahig sa silid niya, may anino pa rin. At ito ang gumagalaw.