Awit Sa Ilalim Ng Alon

Sa isang bayang nilalamon ng katahimikan tuwing hatinggabi, may isang mangingisda na araw-araw ay sumasagwan mag-isa sa gitna ng dagat. Si Jarred, binatang tila may laging hinahanap sa alon, sa ulap, sa katahimikan ng kanyang mga gabi. Isang gabi, sa gitna ng bagyong hindi inasahan, may kakaibang bagay siyang nakita habang sinusubukang bumalik sa dalampasigan. Isang katawan—hindi tao, hindi hayop. Nakahandusay sa ibabaw ng lumang troso, sugatan at walang malay. Nilapitan niya ito. At sa ilalim ng kumukulog na langit, doon niya unang nasilayan ang kagandahan ni Lyra—isang sirena. Mahabang buhok na animo’y tubig na dumadaloy, balat na sinlambot ng buwan, at buntot na kumikislap kahit wala nang sinag ang langit. Hindi siya makapaniwala. Ngunit sa halip na matakot, naawa siya. Binuhat niya si Lyra at itinago sa isang lihim na kuweba malapit sa dalampasigan—isang lugar na hindi inaabot ng mga tao. Sa mga araw na sumunod, inalagaan ni Jarred ang sirena. Bawat haplos niya sa sugat nito, bawat bulong niya ng “magiging ayos ka rin,” ay tila tinutumbasan ng tahimik na pag-awit ni Lyra sa gabi. At nang dumilat si Lyra, sa unang pagkakataon ay hindi siya umawit para mang-akit o manira ng bangka. Umawit siya para pasalamatan si Jarred. Sa kanyang awit, nakita ni Jarred ang mga alaala ni Lyra—ng dagat, ng kalungkutan, ng pagkakabihag ng sarili sa ilalim ng alon. Hindi na sila naghiwalay. Tuwing gabi, sa kuweba, nagtuturo si Jarred kay Lyra ng mga salita, at si Lyra naman ay nagtuturo sa kanya ng mga awit ng karagatan. Habang ang mga alon ay dahan-dahang humuhupa, ang tibok ng puso nilang dalawa ay lalo namang bumibilis. Ngunit ang pag-ibig ng isang tao at sirena ay may kabayaran. Isang araw, dumating ang mga Bantay-dagat ng Karagatan, mga nilalang na nagbabantay sa hangganan ng mundo ng dagat at lupa. Nalaman nilang si Lyra ay umiibig sa isang tao—isang kasalanang maaaring pagbayaran ng kamatayan. “Kailangan siyang bumalik sa kailaliman,” sabi ng mga bantay, “at kailanma’y hindi na makakaahon.” Humawak si Lyra sa kamay ni Jarred. “Kaya kong lumaban,” aniya. Ngunit alam nilang pareho: walang panalo sa mundong hindi kayang pagsamahin ang tubig at lupa. Sa huli, si Lyra ay muling bumalik sa ilalim ng dagat, dala ang alaala ng kanyang unang pag-ibig. Si Jarred naman, araw-araw ay bumabalik sa dalampasigan, nakatingin sa alon, nagbabakasakaling muling marinig ang kanyang awit. At kung tahimik kang makikinig tuwing gabi sa tabing-dagat, may maririnig kang himig—malungkot, maganda, at puno ng pag-ibig. Awit iyon ng isang sirena, para sa lalaking minahal niya, sa mundong hindi niya kailanman maaaring angkinin.