Bulong sa Loob ng Bangin

Tuwing summer, tradisyon na nina Ana at ng kanyang mga kaibigan na mag-hiking at mag-camping sa bundok. Para sa taon na ito, pinili nila ang Bundok San Ruel, isang tahimik ngunit misteryosong lugar sa probinsya ng Quezon. Sabi ng ilang lokal, may bahagi raw ng bundok na dapat iwasan—ang bangin sa kanlurang bahagi. Ngunit gaya ng karamihan sa kabataan, hindi sila naniwala. Sa ikaapat na araw ng kamping, nagpasya ang grupo na bumaba na. Pero si Ella, isa sa mga kasama, ay biglang nagyayang dumaan sa shortcut—isang makipot na trail malapit sa gilid ng bangin. Dahil mapilit, sinamahan siya ni Ana. Ang iba’y dumiretso sa dating daan. Tahimik ang daan. Walang ibang naririnig kundi ihip ng hangin, at ang langit ay unti-unting tinatakpan ng ulap. Habang naglalakad, napansin ni Ana na parang masyado nang tahimik. Wala na si Ella sa unahan. “Ella?” tawag niya. Walang sagot. Tumigil siya sa tabi ng bangin. Biglang may narinig siyang bulong, galing sa ilalim: “Talon ka na...” Nanginig ang kanyang katawan. Tumalikod siya para bumalik—pero sa harapan niya’y nandoon si Ella. Ngunit... parang kakaiba. Maputla. Walang emosyon ang mukha. “Ana,” sabi nito. “Wala naman talaga silang pakialam sa’yo, ‘di ba? Mula noon, hanggang ngayon. Hindi ka nila gusto. Masaya ka kung wala ka.” Lumakas ang hangin. Bumilis ang tibok ng puso ni Ana. Napaatras siya palapit sa gilid ng bangin. Tapos, isang malakas na tinig ang pumailanlang mula sa ilalim: “TUMALON KA NA.” Parang sinisigaw sa utak niya. Biglang humigpit ang paghawak ni Ella sa kanyang braso. “Ano ba?!” sigaw ni Ana, pilit humihiwalay. Ngunit sa pagkabig niya, nadulas siya. Nakatayo siya sa mismong gilid ng bangin. Sa likod niya, kawalan. Sa harap niya, si Ella… na unti-unting nagbabago ang itsura—ang mata’y naging itim, ang bibig ay umabot hanggang tainga. Hindi na siya ang kaibigang kilala ni Ana. Bago siya tuluyang mahulog, isang malakas na kamay ang humawak sa kanya. Si Rico, isa sa mga kasama nila, biglang dumating at hinila siya paatras. Nang bumaling sila para hanapin si Ella—wala na ito. Pagbalik nila sa base camp, naghanap sila. Wala si Ella. Isang araw, dalawang araw, tatlong araw—walang nakakita sa kanya. Hanggang sa pinatawag ang mga magulang nito. Nagsagawa ng paghahanap. Ilang linggo ang lumipas bago natagpuan ang katawan ni Ella sa paanan ng bangin—basag ang bungo, putol ang mga buto. Pero ang pinakanakakakilabot? Nakangiti ito. Makalipas ang ilang buwan, bumisita si Ana sa simbahan sa bayan para magdasal. Habang nakaupo siya sa upuan, naramdaman niyang may malamig na hangin sa likod. Napalingon siya. Walang tao. Tapos, sa tenga niya, isang bulong: “Kasama mo na ako...” At mula noon, gabi-gabi, tuwing madilim at walang ibang tao, naririnig na ni Ana ang parehong bulong... “Talon ka na…”